“ไม่เอาหรอกค่ะ อาจะเอาเปรียบหอมอีกใช่ไหม หอมรู้ทันหรอก”
“เอาเปรียบยังไง ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว คิดเหรอว่าจะปล่อยกลับไปง่ายๆ” เขาขยับตัวขึ้นคร่อมทับเธอ
“ถ้าหอมไม่ยอม อาจะหักหาญน้ำใจหอมเหรอคะ” เขาชะงักมือที่ลูบปอยผมของเธอเล่น
“ไม่... แต่ขอแค่นอนกอดไม่ได้เหรอ คนมันคิดถึงนี่นา อาหยุดงานหลายวันเลยนะ” เขาพูดเสียงแหบพร่า ลมหายใจร้อนๆ ของเขาทำให้เธอตัวสั่น มันอ่อนระทวยไปหมด
พันศึกก้มลงดุนดันริมฝีปากฉ่ำหวาน เขาบดจูบหนักๆ บังคับเธอให้จูบตอบเขาหวานๆ โดยการควานมือไปบีบเคล้นทรวงสาวสะท้านใจ เขาจูบเธออย่างหนักหน่วง จนแทบขาดใจ ไพรหอมหอบหายใจรุนแรงเมื่อเขาถอดจูบออกห่าง แม้จะคร่อมทับ แต่เขาก็ไม่ได้ทาบทับกดน้ำหนักลงบนตัวเธอ
“อยากจูบเหลือเกิน คิดถึงจะขาดใจอยู่แล้ว” พันศึกบดจูบลงไปอีก ไม่ทันให้ร่างน้อยดิ้นหนีไปไหนได้ เขากักเธอเอาไว้ในอ้อมแขน
“พอแล้วค่ะ”
“ขอชื่นใจอีกนิดไม่ได้เหรอ”
“หอมหิวแล้วนะคะ” เธออ้อ
