สิบห้านาทีต่อมา...
“เส้นเล็กต้มยำพิเศษลูกชิ้นปลาค่ะ”
“ทานที่นี่นะ?”
“ค่ะ”
“วันนี้ลูกค้าเยอะอาจจะต้องนั่งแทรกกับโต๊ะอื่นนะ จะนั่งโต๊ะไหนก็เดินไปเลือกเอาเลย”
เฌอริตาที่กำลังจะเดินไปหาที่นั่งถึงกับหยุดชะงัก เธอไม่มีปัญหาที่จะต้องนั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นๆ เข้าใจดีว่าร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางแบบนี้ไม่ได้มีโต๊ะสำหรับลูกค้าทุกคนให้นั่งได้อย่างเอกเทศ เวลาที่ลูกค้าแน่นร้านก็ต้องนั่งด้วยกัน แต่การจะให้มานั่งโซ้ยเส้นก๋วยเตี๋ยวซึ่งคนนั่งตรงข้ามเป็นใครก็ไม่รู้ที่เราไม่รู้จักมันก็รู้สึกเก้อกระดากอายอยู่เหมือนกัน
ระหว่างลังเลว่าควรเปลี่ยนเป็นใส่ถุงเอากลับไปทานที่ห้องกับเดินเข้าไปนั่งโต๊ะด้านในสุดที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ร่างสูงของพรินทร์ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สรุ่นลิมิเต็ดสีเดียวกับกางเกงก็เดินมาหยุดตรงหน้าเธอพอดี
มาได้ยังไงอะ... นั่นคือเรื่องที่เฌอริตาสงสัย
“ไปนั่
