เมื่อไม่สามารถปฏิเสธได้และไม่อยากยืนเถียงกันไปมาเป็นเด็กๆให้เป็นเป้าสายตาลูกค้าร้านก๋วยเตี๋ยวรวมทั้งคนที่ผ่านไปมาเฌอริตาก็เลยต้องจำใจยอมเดินตามพรินทร์ไปที่รถ เมื่อเดินไปถึงรถอาวดี้สีดำคันหรูของอีกฝ่ายที่จอดเด่นอยู่ตรงริมถนนด้านหน้าก็รีบเดินไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับขึ้นนั่งโดยไม่รอให้อีกฝ่ายบอกซ้ำ
ไม่ถึงสองนาทีรถอาวดี้ก็วิ่งมาจอดตรงหน้าประตูคอนโดของเธอพอดิบพอดี
“ค่าก๋วยเตี๋ยวเราเมื่อกี้ 60 บาท” ก่อนลงจากรถหญิงสาวก็ไม่ลืมเรื่องค่าก๋วยเตี๋ยวที่พรินทร์ชิงจ่ายไปก่อนหน้า
“บอกแล้วไงว่าเลี้ยง” พรินทร์ตอบ หลุบตามองเงินที่หญิงสาวยื่นให้โดยไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ
“ไม่ต้องเลี้ยง เดี๋ยวเราจ่ายเอง อยู่ๆพี่จะมาเลี้ยงเราทำไม”
“งั้นเราโอนให้พี่ได้มั้ย พี่ไม่มีเงินทอน”
“ไม่ต้องทอนหรอก เราให้ทิป ถือเป็นค่าน้ำมันรถที่พี่มาส่งเราไง” สปอร์ตไหมล่ะให้ทิปตั้งสี่สิบบาท
“งั้นก็ไม่ต้องจ่ายคืน บอกแล้วไงว่าจ
