5. ให้เราอ่ะ
953 Words
มหาวิทยาลัยชื่อดัง_
"มึงห้ามเพลงพิณไม่ให้ลงแข่งได้ แล้วทำไมมึงไม่ห้ามน้องตัวเองบ้างว่ะ คนแมร่งมุงดูกันจัง!" พอลสบถเสียงบอก ยามที่ตึกคณะบัญชีจัดกิจกรรมประกวดดาวคณะ โดยมีโมเน่เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ด้วย ทั้งที่ไม่มีใครรู้มาก่อนสักคน
"เคยฟังที่ไหนล่ะ" มิลตันบอกผ่านน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ยังแอบเห็นแฟนสาวคอยเป็นคนดูแลโมเน่ข้างเวที
"ในเมื่อมึงห้ามไม่ได้แล้ว ทำไมไม่สนับสนุนว่ะ ไหนๆ น้องมึงก็ตั้งใจแล้ว" น้ำเสียงเข้มของชนัตถ์บอก สอดสองมืออบอุ่นล้วงเข้าในกระเป๋าเสื้อช็อปสีกรมเข้ม
เงยมองใบหน้าสดใสที่ยิ้มแป้นโชว์เหล็กดัดฟัน กำลังโบกมือทักทายมาทางพวกเขา เหมือนกับเด็กรอคอยของขวัญจากผู้ใหญ่ยังไงอย่างนั้น
"แต่กูไม่ชอบให้พวกผู้ชายมายุ่งกับยัยเน่ ยิ่งพวกไอซันก็จ้องจะหาเรื่องกูอยู่"
"ยัยเน่มีพี่ชายตั้งกี่คน แล้วกูก็ไม่ปล่อยน้องมึงมีอันตรายหรอก" คนบอกเผยใบหน้าจริงจังดั่งคำพูด เลือกควักธนบัตรจำนวนนึงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขึ้นมา ตอนเห็นป้ายประกาศว่าใครครอบครองดอกไม้ได้มากที่สุด จะได้เป็นผู้ชนะครั้งนี้
"อ้าว...มึงคิดได้แหวกแนวดีว่ะ แต่กูไม่ได้พกเงินสดด้วยดิ" พอลบอก ป้ายดันประกาศเพิ่มว่างดรับบัตรเครดิตอีก
"มึงจะช่วยหมดนี่เลยเหรอ?" มิลตันหรี่สายตามองชนัตถ์ รู้จำนวนเงินสดปึกนั้นดีว่าไม่น้อยเลย
"อืม" ร่างสูงโปร่งกระชับเสื้อช็อปสีเข้มตึงเรียบ ก่อนจะเดินไปข้างเวทีจ่ายเงินเพื่อซื้อช่อดอกกุหลาบสีขาวขนาดใหญ่ทั้งร้าน
"กรี๊ด!!! พี่ชนัตถ์เอาไปให้ใครอ่ะแก...." เสียงผู้คนต่างร้องตะลึง มองมาที่ชนัตถ์กับช่อดอกกุหลาบใหญ่โต เพราะมันไม่ใช่จำนวนมูลค่าน้อยๆ
"......" ไม่เว้นแม้แต่โมเน่ที่ยืนบนเวที มองทุกการกระทำของรุ่นพี่หนุ่มตั้งแต่จ่ายเงินซื้อดอกไม้ สลับกับดวงใจเล็กเต้นสั่นระรัว ลุ้นว่าใครเป็นผู้โชคดีคนนั้น
"พี่ชนัตถ์มีแฟนในตึกเราด้วยเหรอ" เสียงเพลงพิณแทรกบอก รีบดึงสติเพื่อนสาวให้กลับมาสนใจคนยืนออเบื้องหน้าเวที
"ทำไมมันใจดีจังว่ะ!" พอลกระซิบถามมิลตัน ขณะที่มองเพื่อนชายแบกช่อดอกไม้เพียงลำพัง
"คงคิดว่ายัยเน่เป็นน้องสาวจริงๆ มั้ง"
"แค่นั้นจริงดิ?" ระดับผู้ชายเจ้าชู้กลับคิดอีกอย่าง ทว่านั่นก็เป็นจากตัวเขาเอง ไม่เกี่ยวกับเพื่อนชายนิสัยสุภาพบุรุษ
"พี่เอามาให้เราอ่ะ" มันร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าหล่อคม ที่แสร้งเก็บอาการบางอย่าง แล้วยื่นช่อดอกไม้ให้โมเน่บนเวที ในขณะอีกฝ่ายยังงุนงง
"ให้เน่หมดนี่เลยเหรอ?" น้ำเสียงสดใสแทบเอ่ยยากเย็น ย่อตัวลงมาคว้าดันสัมผัสฝ่ามืออบอุ่น เขากลับดึงค้างไว้เพื่อชวนคุยต่อ
"ใช่ ให้เรานั่นแหละ ชนะให้ได้นะไอมิลรอบ่นอยู่" เขาเลยเบี่ยงเบนคำถาม เอียงใบหน้าไปทางที่เพื่อนชายยืน ส่วนคนรอบข้างต่างส่งเสียงฮือฮาต่อ
"อิอิ..น่ากลัวจังนะคะ"
"แสบจริงๆ เชียว" พอเห็นรอยยิ้มสดใสใกล้ๆ มือแข็งแรงอ่อนกำลังลงรวดเร็ว
"ขอบคุณนะคะ" หัวใจดวงเล็กมันเต้นตึกตัก แทบจะประท้วงบอกให้อีกฝ่ายได้ยิน ก่อนจะรวบช่อดอกไม้ทั้งหมดกลับมายืนตรงตำแหน่งเดิม
"แล้วกูก็รู้จนได้ น้องไอมิลคือยัยนั่นนี่เอง" นักศึกษาชายกลุ่มหนึ่ง ยืนห่างไกลจากคนเบื้องหน้าเวที เห็นบรรยากาศทั้งหมดและคู่อริที่ชอบแข่งขันตลอดเวลา
"จะเอาไงต่อ"
"ให้มันตายใจไปก่อน ยังไงกูต้องเอาคืนแน่" คนบอก เดินย้อนไปทางตึกคณะวิศวะแทน ปล่อยให้ตรงที่จัดกิจกรรมส่งเสียงครึกครื้นต่อไป
ช่วงเย็น_
"เป็นไงล่ะ ชนะสมใจไหม?" มิลตันพูดเหน็บน้องสาวทันที ยามที่มารับหน้าตึกคณะ ช่วยถือช่อดอกกุหลาบที่เพื่อนชายเป็นคนซื้อ แต่รอบข้างดันมีพวกนักศึกษาชายคอยส่งเสียงแซวไม่หยุด เขาต้องส่งสายตาดุดันห้ามปราม
"แค่ร่วมกิจกรรมสนุกๆ เองนะคะ ต้องขอบคุณเพลงด้วยนะที่ช่วยเน่" ร่างบางคว้าแขนเพื่อนสาวมาเดินใกล้ตัว หลังได้รับคะแนนสูงสุดในการประกวด ทำให้เธอเป็นดาวคณะสมใจ
"เน่ต่างหากที่น่ารักมาก มีแต่คนเชียร์ทั้งนั้นเลย"
"อ้อ..จริงสิคะ พี่ชนัตถ์ไปไหนคะ เน่อยากขอบคุณเรื่องดอกไม้" เรียกได้ว่าเธอซึ้งในน้ำใจรุ่นพี่หนุ่มสุดๆ หลังได้รู้จากพอลว่าเป็นเงินของชนัตถ์ทั้งหมดจริง แล้วเจ้าตัวพกเงินสดขนาดนั้น คงเป็นจากเงินในร้านของแต่ละวัน
"มันไปช่วยงานที่บ้านน่ะ เราจะกลับบ้านแล้วไปร้านต่อไหมล่ะ เดี๋ยวก็ได้เจอ"
"เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ยังไงวันนี้เน่ต้องไปเริ่มงานด้วย"
"โอเค งั้นพี่ส่งเราที่ร้านเสร็จ จะพาเพลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดต่อนะ"
"ได้ค่ะ แล้วอย่าลืมตามไปดูเราที่ร้านนะเพลง" เธอเลยขึ้นนั่งบนรถตามหลังเพื่อนสาว ให้เพลงพิณได้นั่งกลางข้างพี่ชาย หลังรู้ว่าทั้งสองเริ่มคบหากัน
"ได้สิคะ เราจะตามไปเชียร์เน่แน่"
"น่ารักที่สุด" คนบอกรีบรวบกระเป๋ามาไว้บนหน้าตักขา ปล่อยให้พี่ชายทำหน้าที่พลขับ ส่วนตัวเธอเองดันคิดถึงเรื่องตอนประกวด ช่อดอกไม้ขนาดใหญ่นั้นยังใส่มาในรถด้วย
...........................
- Writer
