4. การดูแล
1191 Words
เช้าวันใหม่_
บรรยากาศยามเช้าของเหล่านักศึกษากำลังวุ่นวาย ช่วงที่อาจารย์ผู้สอนต่างให้แยกย้าย ไปจัดการงานของตัวเองในคลังอุปกรณ์เครื่องมือหลากชนิด
"น้องมึงว่าไงว่ะ ตกลงเน่จะยอมมาร้องเพลงที่ร้านไหม?" น้ำเสียงเข้มถามกับเพื่อนรัก ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาถูกแบบทุกประการ สวมทับด้วยเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มยืนพิงเครื่องจักรรอคำตอบ
"คุยกับม๊ายังไงก็ไม่รู้ เห็นว่าจะมาเริ่มงานพรุ่งนี้ได้"
"ดีสิ...แต่วันนี้กูยังไม่เจอเน่เลย" กว่าเขาจะส่งแฟนสาวที่คอนโดเมื่อคืนเสร็จ ก็เจอด่านรถติดแทบไม่ขยับ จนกลับถึงร้านอาหารไม่เจอรุ่นน้องสาวกับเพื่อนแล้ว
"มึงรับปากได้ใช่ไหม ว่าจะดูแลยัยเน่อย่างดี" คราวนี้มิลตันวางอุปกรณ์ในมือลง หันไปจ้องใบหน้าชนัตถ์ซีเรียส
"โมเน่เหมือนน้องสาวแท้ๆ กูเลยนะ ยังไงกูก็ต้องดูแลให้ดีที่สุดอยู่แล้ว" เขาเอื้อมไปตบบ่าเพื่อนรัก เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงน้องสาวมากขนาดไหน
"พวกมึงจะเครียดไปทำไมว่ะ ยัยเน่ไม่ได้อ่อนแอนะเว้ย ขนาดเรียนต่อสู้กับลูกน้องพ่อมึง ยังล้มได้ทีละตั้งหลายคนเลย" พอลบอก เพราะว่าเห็นมาเองกับตาแล้ว
"หึ...ตัวนิดเดียว อะไรจะเก่งขนาดนั้นว่ะ" ชนัตถ์หลุดหัวเราะ ยังไงซะเขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะเก่งรอบด้านถึงเพียงนั้น
"แสดงว่ามึงไม่เชื่อ?"
"เชื่อมึงก็บ้าแล้วไอพอล รีบๆ ทำงานกูจะไปดูร้านต่อ"
"เออๆ " ทั้งสามคนเลยก้มหน้าก้มตาสนใจงานชิ้นสำคัญ ให้เสร็จทันเวลาที่อาจารย์กำหนด จะได้หาข้ออ้างไปทำธุระส่วนก่อนเวลาเลิกเรียน
ร้านอาหารชื่อดัง_
"พวกเราไม่คิดว่า คุณโมเน่จะมาเริ่มงานเร็วกว่าที่คุณชนัตถ์บอกนะครับ" คมสันเป็นผู้จัดการร้านเอ่ยบอก รีบเข้ามาต้อนรับหญิงสาว หลังเห็นเธอก้าวลงรถเพียงลำพัง ไม่มีพี่ชายติดตามมาเหมือนครั้งก่อน
"วันนี้เน่ไม่ได้จะมาเริ่มงานหรอกค่ะ อยากมาหาประสบการณ์ก่อนเริ่มงานจริง" น้ำเสียงสดใสตอบ ร่างบางในชุดเอี๊ยมกระโปรงยีนส์รีบโบกมือทักทายกลุ่มนักดนตรี
"คุณโมเน่ดูตั้งใจกับร้านนี้มากเลยนะครับ"
"ค่ะ เน่ไม่อยากให้วันแรกที่เริ่มงานต้องทำทุกคนผิดหวัง เน่ไปโม้กับแม่ไว้เยอะด้วยค่ะ" เธอพูดติดตลก
"ผมว่าเอาอย่างนี้ไหมครับ วันนี้คุณโมเน่ลองไปซ้อมรวมกับนักดนตรีก่อน วันจริงจะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด" คมสันผายมือเชื้อเชิญให้หญิงสาวเดินไปทางห้องเจ้าหน้าที่ร้าน
"ได้ค่ะ เน่ว่าแบบนั้นก็ดีนะคะ" ร่างบางเลยเดินไปตามคำแนะนำ ยกมือพนมไหว้ทุกคนที่มีอายุมากกว่าอย่างไม่ได้ถือตัว
"น้องโมเน่มาแล้ว ดีจังที่เราจะได้ร่วมกันอีก" เรียวเอ่ยบอก รีบมาต้อนรับรุ่นน้องร่วมวงคนใหม่ หลังนักร้องคนเก่ามีปัญหาต้องขาดงานบ่อย
"ถ้าเน่ทำตรงไหนไม่ดี บอกเน่ได้เลยนะคะ"
"ฝากดูแลคุณโมเน่ด้วยนะ คุณชนัตถ์กำชับไว้" คมสันแทรกเสียงบอก
"ครับ" เรียวยิ้มตอบรับ ก่อนจะทำหน้าที่สอนงานนักร้องนำคนใหม่ ปล่อยให้ผู้จัดการร้านแยกไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ
"ทำไมโมเน่ถึงมาที่นี่ได้?" โครงหน้าหล่อคมเหลือบมองตรงลานเวทีตอนเดินเข้ามาในร้าน กลับเห็นว่าโมเน่ไปนั่งข้างนักร้องผู้ชาย ทั้งที่มิลตันยังติดงานไม่ได้มาวันนี้
"อ้าว...กูก็ไม่รู้เหมือนมึงนั่นแหละ" พอลบอก
"แล้วไอมิลตันมันจะรู้ไหม" ฝ่ามืออบอุ่นเลยล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดพิมพ์คุยข้อความกับเพื่อนรัก ขณะที่สายตาเขายังจับจ้องใบหน้าสดใส ทำบรรยากาศรื่นรมย์ให้ความรู้สึกสบายใจ
"มึงต้องดูแลยัยเน่ดีๆ นะ พวกผู้ชายมองกันซะขนาดนั้น"
"อืม" เขาตอบรับ ถึงอย่างไรโมเน่ก็เหมือนน้องสาว ย่อมต้องดูแลเป็นพิเศษ ไม่ใช่สถานะแค่พนักงานลูกจ้าง
ช่วงเวลาต่อมา_
"วันนี้คุณโมเน่ทำได้ดีนะครับเนี้ย ขนาดยังไม่ได้เริ่มงานจริงจังเลย" คมสันรีบมาชื่นชม ยามที่หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องพักพนักงาน ยามใกล้ถึงเวลาเลิกร้านกลางดึก
"แกล้งชมกันเกินไปแล้วค่ะ เน่ว่าเมื่อกี้พี่เรียวร้องได้ดีกว่าเน่อีก" ร่างบางทิ้งตัวบนเก้าอี้ ท่าทีหมดแรงเหมือนตัวเองปล่อยพลังไปเสียงร้องหมดแล้ว
"จะมาทำไมไม่บอกพี่ก่อน?" ชนัตถ์ยืนข้างหลังเอ่ยถามขึ้น โบกมือให้ผู้จัดการร้านแยกไปดูความเรียบร้อย
"สวัสดีค่ะพี่ชนัตถ์ ตอนแรกเน่ว่าแค่จะมาทดลองงาน ไปๆ มาๆ เพลินไปหน่อย" เรียวปากบางยิ้มกว้าง ไม่คิดว่าจะเจอรุ่นพี่หนุ่มเช่นกัน
"ดื้อเหมือนที่ไอมิลบอกจริงๆ " ฝ่ามืออบอุ่นยกมาลูบผมบนศีรษะเล็ก
"ว่าแต่พี่มิลรู้แล้วเหรอคะว่าเน่มา เน่บอกแค่ม๊าไว้นะ" ดวงตากลมเบิกโพรงกว่าง
"ใช่" ใบหน้าหล่อคมกลับมาเคร่งขรึม
"งั้นก็แย่สิคะ...เน่ต้องรีบกลับบ้านแล้ว"
"ไม่ต้องรีบหรอก พี่บอกมันล่ะว่าจะไปส่งเอง มันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" เขาคว้าข้อมือเล็กได้ทัน ตอนที่เธอดีดตัวลุกพรวด
"แต่พี่ชนัตถ์จะกลับบ้านดึกกว่าเดิมนะ เน่ว่าไม่ดีกว่าค่ะ"
"แล้วเน่จะกลับบ้านยังไง กว่าคนขับรถจะมาถึงร้านพี่ก็ปิดหมดแล้ว" สายตาคมมองรอบร้านอาหารสื่อความหมาย พวกพนักงานต่างช่วยกันแจกแจงงาน จนใกล้จะดึงประตูบานเลื่อนปิด
"เน่กลัวรบกวน..."
"พี่ไปส่งได้ แล้วเราก็กินข้าวให้อิ่มก่อน เดี๋ยวไอมิลจะหาว่าพี่ดูแลน้องมันไม่ดี" โครงหน้าหล่อเอียงไปทางด้านมุมโต๊ะอาหาร มีเมนูไม่กี่อย่างวางไว้รอ
"อย่าบอกนะคะว่าให้เน่กิน มันเยอะมากนะ" ร่างบางกุลีกุจอมุ่งไปที่โต๊ะนั้น เหมือนกับเด็กตื่นตาเวลาได้เจอของกินถูกใจ
"ถือว่าเป็นทริปพิเศษจากพี่แล้วกัน"
"พี่ชนัตถ์ยังไม่ได้ทานเลยเหรอ?" เธอเห็นอีกจานวางไว้ คาดเดาได้ไม่ยาก
"อืม ไอพอลมันรีบกลับก่อน ถึงมันอยู่ก็ดื่มกันอย่างเดียว"
"อ้อ ...."
"เรากินไปก่อนนะไม่ต้องรอพี่ล่ะ เดี๋ยวแวะไปตรวจงานเสร็จจะมากินต่อทีหลังได้" เขาเลยกดไหล่มนให้นั่งลงบนเก้าอี้ คว้าจานกับช้อนมาวางตรงเบื้องหน้ารุ่นน้องสาว
"เร็วๆ นะคะ อาหารร้านนี้ยิ่งอร่อยอยู่ เน่ไม่เหลือให้ด้วย"
"หึ ..ตามสบาย" ชนัตถ์เผยยิ้มพอใจกับน้ำเสียงสดใสแฝงความทะเล้น ก่อนจะลูบผมสลวยสีน้ำตาล แล้วเดินแยกตัวไปเช็คความเรียบร้อยต่อ
............................
- Writer
