3 ทำไมเป็นเธอ?
858 Words
"หากใครสักคน..." น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยร้องเพลง ดึงดูดผู้ฟังจนน่าประทับใจ แต่ทุกคนต้องเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าเป็นโมเน่ที่กำลังนั่งจับไมค์ เรียกเสียงตบมือลูกค้าดังสนั่นลั่นร้าน
"ทำไมเป็นเน่?" ชนัตถ์รีบพุ่งเป้าหมายไปจุดที่ผู้จัดการร้านยืน พบว่าอีกฝ่ายกำลังส่งสัญญาณบางอย่างให้เขารู้เช่นกัน
"น้องมึงร้องเพลงเพราะมากนะเว้ย อย่าพึ่งตกใจดิว่ะ" พอลเอื้อมมือไปตบบ่ามิลตัน ทุกคนรู้ดีว่าโมเน่ชอบร้องเพลงในงานสังสรรค์ครอบครัวบ่อยครั้ง ยกเว้นตามร้านอาหารที่ไม่ค่อยได้ไปไหน
"ซนไม่เลิกจริงๆ " มิลตันบอก ยกมือกุมขมับวางแขนกับพนักพิงเก้าอี้
"นั่นใครเหรอคะชนัตถ์ ลียาว่าน้องน่ารักดีนะคะ" มันเป็นถ้อยคำตรงกันข้ามกับความคิดขึ้นทันที ตอนเธอเห็นว่ารุ่นน้องคนนั้นดึงดูดสายตาแฟนหนุ่มได้
"น้องสาวของมิลตันครับ"
"อ่อ"
"เน่ร้องเพลงเพราะอยู่นะ ดูแล้วลูกค้าชอบกันทั้งนั้น" น้ำเสียงเข้มบอก มองภาพรุ่นน้องสาวบนเวทีขนาดเล็ก สามารถเข้ากับทุกคนในวงได้ดี
"......" มิลตันเหลือบตามอง
"ถ้ากูจะดีลโมเน่มาร่วมงาน..."
เคล้ง! แก้วเครื่องดื่มหลากสีหล่นลงพื้นรวดเร็ว
"ลียาขอโทษค่ะ สงสัยน่าจะหิวจนมืออ่อนแรงเลย" คนบอกแสร้งเอียงตัวไปซบบ่ากว้างมากกว่าเดิม จิกหัวตาเฉี่ยวมองใบหน้าสดใส
"ผมขอโทษนะลียา ลืมสั่งอาหารให้เลย มาๆ ผมป้อนนะ" ฝ่ามืออบอุ่นคว้าจับช้อนอาหาร เลือกตักจ่อเรียวปากสีจัดจ้านเอาใจ
"น่ารักจังเลยค่ะ"
"ใครคนนั้น..." ดวงตาคู่สวยมันวูบไหวบางอย่าง กระพริบตาปริบช้าๆ มองลงไปที่กลุ่มพี่ชาย มือบางสองข้างกระชับรวบจับไมค์ ก่อนจะหลับตาปล่อยเสียงร้องเพลงซึ้งปนอารมณ์ผิดหวัง
ช่วงเวลาต่อมา_
"ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องโมเน่ เมื่อกี้ร้องเพลงได้เพราะจริงๆ เลย" ฝ่ายนางแบบสาวยื่นมือจับทักทายกับอีกฝ่ายก่อน ในช่วงที่โมเน่ร้องเพลงจบกลับมานั่งข้างพี่ชาย
"ขอบคุณค่ะ" เธอตอบรับเสียงเบา จะโชว์ยิ้มกว้างแต่รีบหุบกระทันหัน ตอนเห็นสายตาคมของรุ่นพี่หนุ่มจ้องใบหน้า
"ไม่เป็นไรหรอก พี่ต้องขอบใจเราต่างหาก กะจะช่วยพนักงานใช่ไหมล่ะ"
"ใช่แล้วค่ะ โชคดีนะเนี้ยที่เน่ไปได้ยินพอดี งั้นถือว่าหายกันกับเมื่อตอนบ่ายนะคะ" เรียวปากสีชมพูสดใสฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง เห็นเหล็กดัดฟันแทบทุกซี่
"โอเค ยอมล่ะ" โครงหน้าหล่อคมส่ายไปมาให้กับความคิดเจ้าเล่ห์ของรุ่นน้อง ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดโกรธเคืองอะไร
"ว่าแต่...." คราวนี้เธอยิ้มกว้างแล้วใช้หัวไหล่สะกิดมิลตัน เหมือนต้องการจะพูดอะไร
"ว่ามา?"
"ทุกคนชมเน่หมดเลย เหลือแค่พี่มิลนะ ไม่ชมน้องตัวเองบ้างหรอคะ"
"ก็ดีกว่าสร้างเรื่อง"
"เมื่อกี้ไอชนัตถ์จะชวนเน่มาร้องเพลงด้วยนะ ตกลงปะล่ะพี่จะได้ช่วย" พอลบอก คนอย่างเขาเองต้องสนับสนุนน้องสาวผู้มีความสามารถ แต่สายตาดันไปเห็นวินาทีที่ลียามองโมเน่แปลกๆ
"มึงถามกูสักคำก่อน นี่เป็นพี่ชายแท้ๆ นะ ยังไงป๊ากับม๊าก็ไม่อนุญาตหรอก"
"พี่ชนัตถ์จะชวนเน่มาร้องเพลงจริงเหรอ เป็นผู้ใหญ่พูดคำไหนต้องคำนั้นนะคะ" คนตัวเล็กหลุดความดีใจ สองมือประสานข่มความประหม่าหันมองทางชนัตถ์ ยกเว้นลียาที่มีสีหน้าไม่พอใจ
"จริงสิ แต่เราไปคุยกับป๊าม๊าก่อนนะ เรื่องค่าตัวพี่ไม่เกี่ยง" เขาควรจะดีใจไม่ต่างกัน เพราะมีลูกค้าตอบรับชอบเสียงร้องของรุ่นน้องสาวมาก หลังจากมีตั้งแต่นักร้องวงเดิมสมัยเปิดร้านใหม่
"พี่ไม่ช่วยพูดให้นะ ไม่อยากให้ลำบาก" มิลตันพูดแทรกส่ายหน้าจริงจัง
"เน่คุยได้ค่ะ เน่รับรอง"
"ถึงเวลาที่ลียาต้องกลับแล้วนะคะ ชนัตถ์บอกว่าคืนนี้จะไปส่งด้วยใช่ไหมคะ" ครั้นจะฝืนปั้นสร้างอารมณ์ให้ตรงกันข้ามกับความคิด มันก็ไม่มีความสุขอยู่ดี
ฝ่ามือเฉดสีเล็บโทนแดงยาว ควงแขนแฟนหนุ่มระบุความเป็นเจ้าของให้รุ่นน้องผู้หญิงดู
"จริงด้วยสิ งั้นพวกมึงอยู่คุยกันไปก่อนนะ กูแวะส่งลียาเสร็จจะกลับมาตรวจร้านต่อ" ใบหน้าหล่อคมเผยความเสียดาย แต่ก็ยอมกระชับมือแฟนสาวตรงท่อนแขนแกร่ง
"เออๆ " พอลเอ่ยตอบก่อน รู้ดีว่าเพื่อนรักคงอึดอัดเสียเอง หากต้องปฏิเสธแฟนสาวเพื่อมาเลือกเพื่อน
"....." ดวงตาคู่สวยบนใบหน้าสดใสมันอ่อนประกายลง เลือกจะยกแก้วเครื่องดื่มน้ำหวานกระดกไม่ให้เสียบรรยากาศ
"ถึงคอนโดลียาเมื่อไหร่ ชนัตถ์คงไม่กลับมาง่ายๆ หรอกลียารู้ดี"
.................................
- Writer
