“หึ! ฟางซิน...ที่แท้เจ้าก็หลบมาอยู่ที่นี่เพื่อช่วยชีวิตแม่ทัพผู้นั้น มิคิดเลยว่าเจ้าจะหาญกล้าทำสิ่งที่ขัดต่อกฎของพรรคบุปผาสรรค์อย่างร้ายแรง คงนึกว่าตัวเองฉลาดหลักแหลมแต่ตบตาข้ามิได้ดอก และ หากท่านแม่รู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็...”
มี่อิงนิ่งใช้ความคิดว่าจะเปิดโปงการกระทำผิดกฎของผู้มีอำนาจสูงสุดในพรรคเช่นไรเพ่ยหลินถึงจะเชื่อ สักครู่นางมารดอกไม้เงินจึงหันหลังให้และใช้วิชาตัวเบาล่องกายไปอีกทาง นางกระโดดลงจากปลายไม้และก่อนจะล่องกายขึ้นบนขุนเขาสูงชันก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครคนหนึ่ง
“แม่นาง...แม่นาง”
มี่อิงหันหลังกลับไปก็เห็นชายผู้หนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาและหยุดอยู่ห่างไปสี่ถึงห้าก้าว นางเอียงคอและมองชายแปลกหน้าผู้นั้นด้วยความสงสัยก่อนเขาจะพูดขึ้นด้วยเสียงปปนหอบว่า
“แม่นาง...ต้องขอโทษด้วย...คือว่า...ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้าสักหน่อย”
“มีอะไรอย่างนั้นรึ”
“ข้า...อยากรู้ว่าเส้นทางไปยัง
