หลวนคุนกล่าวราวกำลังสำนึกผิดและทำให้จิ้นเหอยิ่งว้าวุ่นหนัก ด้วยสำนึกของผู้เป็นนายทำให้เขารู้สึกผิดมากกว่าผู้ใด อะไรก็ไม่ทำให้แม่ทัพหนุ่มเป็นกังวลเท่ากับผู้ติดตามของเขานั้นเป็นเพียงบ่าวรับไช้ หวังซื่อไร้วรยุทธ์และไม่เคยเรียนรู้การต่อสู้ หวั่นเหลือเกินว่าหากก้าวล่วงเข้าสู่อาณาจักรของเหล่ามารอาจถูกจับตัวและถูกทำร้ายเอาได้ ขณะจิ้นเหอครุ่นคิดหนักนั้นท่าทีของเขากลับอยู่ในสายตาวาววับของไป๋เจี้ยน เจ้าสำนักเฟิงอี้ให้นึกประหลาดใจใหญ่หลวงเมื่อได้พบแม่ทัพหนุ่มรูปงามที่เขามินึกว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมือของคนพรรคบุปผาสวรรค์ซึ่งไม่เคยปล่อยศัตรูเหลือชีวิตกลับมาได้
จิ้นเหอตัวคนเดียวแต่สามารถกลับมายังสำนักเฟิงอี้ได้โดยปลอดภัย หนำซ้ำยังดูแข็งแรงเป็นปกติ ปราศจากร่องรอยความบอบช้ำหรือบาดแผลแม้รอยขีดข่วนซึ่งสำหรับผู้ผ่านการยุทธมานักต่อนักเยี่ยงเขาทำให้ยากจะเชื่อได้ว่าจะมิมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นขณะจิ้นเหอตกอยู่ในวงล้อ
