โจวหรงเฉิงหยิบยกพกของตนขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าของนาง สีหน้าของเขาก็ยังคงเรียบเฉยเช่นเดิม จนลู่จื้อต้องเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่าให้นางเพื่ออันใด
"พกไว้กับตัว พี่ชายเจ้ากับเด็กที่เหลือล้วนสอบผ่านกันทุกคน"
“หากเป็นค่าอาหาร เห็นจะมากเกินไปเจ้าค่ะ ข้ารับไว้ไม่ได้” นางเลื่อนคืนส่งให้เขาไป โดยไม่ได้สนใจดูเลยว่าหยกหน้าตาเป็นเช่นใด
“ข้าให้เจ้าแล้วก็รับไว้เถิด อย่าได้ทำหายเก็บเอาไว้ให้ดี” เขาหยิบยกมาผูกที่ข้างเอวของนาง โดยไม่เอ่ยถามความสมัครใจ
“ทำอันใดของท่านเจ้าคะ” นางร้องถามออกมาด้วยความตกใจ
เสียงที่ดังไม่น้อย ทำให้เสี่ยวถิงที่นอนอยู่หน้าห้องร้องถามขึ้น “คุณหนูมีอันใดหรือเจ้าคะ”
“ไม่ ไม่มี” นางรีบร้องบอกด้วยกลัวว่าเสี่ยวถิงจะเข้ามาเสียก่อน
พอหันมาเห็นโจวหรงเฉิงยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ นางก็โกรธจนดึงหยกพกที่เขาเพิ่งจะผูกให้ทิ้ง แต่มือของโจวหรงเฉิงเร็วกว่าเล็กน้อย เขาจับมือของน
