"จื้อเออร์เจ้าจะลงมาทำไม เท่านี้พี่จัดการได้" ลู่เพ่ยเอ่ยถามเมื่อจัดการพวกโจรเสร็จ
"ท่านพี่จัดการช้าเกินไป" ระหว่างที่พูดนางสะบัดเลือดที่บนมีดทิ้งแล้วเดินขึ้นรถม้า ให้ทั้งหมดจัดการลากศพไปทิ้งต่อ
"มิต้องกลัวทุกอย่างจบสิ้นแล้ว" นางกล่าวเย้าหวังเหอรุ่ยที่ตอนนี้ยังจ้องนางอย่างตกตะลึงไม่หาย
“จะ เจ้า” เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ลู่จื้อได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตนเองเพื่อจะได้เดินทางต่อ
หลงจากวันนั้น ขบวนเดินทางต่อจนถึงเมืองเซียงจงอย่างราบรื่น
เพราะทั้งหมดมาถึงก่อนเวลาสอบเกือบเดือนจึงต้องหาเรือนเพื่อเช่าพักชั่วคราว จะให้พักในโรงเตี๊ยมนับเดือนก็มิสะดวกนัก เรือนที่เช่าได้อยู่ห่างจากสนามสอบเพียงสองเค่อเท่านั้น
ตั้งแต่เกิดเรื่องราวปล้นระหว่างทางขึ้นหวังเหอรุ่ยจึงคิดที่จะฝึกวรยุทธ์ แต่ลู่จื้อให้เขาสอบให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยฝึกก็ยังมิสาย เรื่องอาหารการกินทั้งหมดเป็นลู่จื้อกับเสี่ย
