ระหว่างที่นางถึงเขตเรือนของตนแล้วก็รีบเข้าห้องโดยไม่ได้สนใจสิ่งใด เพราะเรือนนอนของนางนอกจากคนในครอบครัวแล้วก็มีเสี่ยวถิงเท่านั้นที่เข้ามาได้ นางคิดว่าลู่เพ่ยเดินตามนางมาเพราะทั้งคู่นัดแนะกันแล้วว่าลู่เพ่ยจะเข้าไปไหนมิติด้วย
พอนางหันมาอีกครั้งเพื่อจับตัวลู่เพ่ยให้เข้าไปในมิติด้วย กว่านางจะรู้ตัวว่าคนที่เข้ามาด้วยไม่ใช่พี่ชายนางก็เข้ามาอยู่ในมิติแล้ว ลู่จื้อตบหน้าผากของตนอย่างหงุดหงิด ส่วนหวังเหอรุ่ยนั้นตอนนี้สติของเขามิได้รับรู้สิ่งใดแล้ว
ภาพตรงหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับหายตัวมาโผล่อีกที่หนึ่ง (ก็ใช่ไงคุณพี่) เขามองไปรอบๆ ตัว ลำธารที่ไหลทอดยาว ภูเขาสูงใหญ่หลายลูกด้านหลัง บึงดอกบัวหลากหลายสี กระท่อมหลังน้อย แปลงผัก แปลงสมุนไพรล้ำค่ามากมาย ทุ่งข้าวที่เหลืองอร่ามพร้อมให้เก็บเกี่ยว ผลไม้หายากที่มีขนาดของผลใหญ่กว่าที่เขาเคยพบ
"เห้ออ ท่านตามข้ามาทำไม" ลู่จื้อถามขึ้นอย่างไม่ค่อยจ
