Naglalakad pero parang walang patutunguhan. Nakikisabay sa mga taong tumatawid sa kalsada pero lutang sa kawalan. Ganito ang nararamdaman ko habang binabagtas ang napakalawak na kalsada. Mukha na nga kong tangang walang emosyon na naglalakad. Dinala ako ng aking mga paa sa isang parke. Hindi ko alam kung gaano kalayo ang nilakad ko dahil hindi ko naramdaman ang kahit na anong pagod. Umupo ako sa nakita kong bench na tanging ako lang ang umuukopa. Nag-aagaw na ang dilim at liwanag. Ang mga tao sa paligid ko ay may kanya-kanyang ginagawa. Mayroong nagmamadali sa paglalakad siguro’y papauwi na. Mayroong mabagal lang ang paglalakad at tila walang hinahabol na oras. At mayroon ding nakikipag-usap sa kasama at tumatawa ng walang bukas.
Napatingin ako sa kulay kahel na kalangitan. Ni wala pala a
