ทั้งสองกำลังจะหันกลับไปทางทิศของร้านจื้อฝู เสียงใสของฮวาเตี๋ยก็เอ่ยออกมาเสียก่อน
“นายหญิง ท่านไม่ต้องไปหาซื้อผ้าแล้วเจ้าค่ะ สหายของข้ากำลังผลิตเส้นไหม ท่านใช้ไหมพวกนั้นมาทำเสื้อผ้าให้นายท่านดีกว่าเจ้าค่ะ”
“ใช่ จริงด้วย ข้าอยากจะรู้เช่นกันว่าไหมที่เจ้าคุยโอ้อวดว่าวิเศษจะเป็นเช่นใด” หลี่เฉียงก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เช่นนั้นก็กลับไปที่เกวียนเถิด ประเดี๋ยวจะกลับหมู่บ้านรอบแรกไม่ทัน” หลี่เฉียงไม่อยากจะอยู่ในเมืองนานนัก
ใจของเขายังคงอาวรณ์คอยเหลือบไปมองทางทิศของหอพนันอยู่ไม่ห่าง ทั้งกลิ่นสุราที่โชยออกมาจากร้านขายสุราเมื่อครู่ ตัวของเขาก็สั่นสะท้านเพราะความอยากมากแล้ว
หว่านหนิงมองตามสายตาของหลี่เฉียงที่มองร้านขายสุราอยู่ไม่วางตา
“ท่านอยากได้สุราสักไหไหมเล่า” นางเอ่ยถาม นางพอจะเข้าใจหลี่เฉียง
เมื่อก่อนเขาดื่มสุราแทบจะแทนน้ำเปล่า จะให้เขามาเลิกขาดในทันทีก็คงจะไม่ใช่ นี่หยุดกินมาได้สามวันก็ด
