ลู่จื้อเขียนขึ้นมาสามแผ่น ตัวเขาเก็บไว้ในฐานะพยานให้หนึ่งแผ่น หากวันใดที่หว่านหนิงนางทำหายที่เขาก็ยังมีสำรอง
“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ ไว้ท่านสอบผ่านเมื่อใด ข้าจะปักชุดงามๆ ให้ท่านสักชุด” หว่านหนิงเอ่ยบอกเมื่อนางเดินออกมาส่งลู่จื้อที่หน้าเรือน
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย” เขายิ้มให้นางเล็กน้อยก่อนจะขอตัวกลับเรือนไป
“เหอะ เจ้าจะไปปักชุดให้เจ้าหน้าขาวได้อย่างไร เจ้าต้องทำให้ข้าผู้เป็นสามีถึงจะถูก”
“แล้วท่านทำตัวดี ให้ข้าอยากจะทำชุดให้หรือไม่เล่า” นางมองค้อนเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อตักอาหารกิน
หลี่เฉียงรีบแย่งชามจากมือของหว่านหนิงไปตักอาหารด้วยตนเอง “เจ้าไปนั่งรอในห้องโถงเถิด ประเดี๋ยวข้าจะยกเข้าไปให้” เขาเอ่ยเอาใจนาง
“หลี่เฉียง ท่านไม่ต้องทำถึงขั้นนี้ก็ได้ เพียงแค่ไม่สร้างเรื่องยุ่งยากให้ข้าก็พอ” นางถอนหายใจออกมากับความกระตือรือร้นของเขา
“ข้ารู้แล้ว ต่อจากนี้ข้าจะไม่สร้างเรื่องอีก
