พอมาถึงด้านล่างภูเขา ก็ไม่เหลือชาวบ้านที่ออกมาหาของป่าก่อนหน้านี้แล้ว พวกเขาจึงเดินกลับเรือนโดยไม่ต้องหลบสายตาของผู้ใด
หว่านหนิงนางนำเมล็ดโสมที่ได้มาแยกออกจากต้น ก่อนที่จะให้ฮวาเตี๋ยนางนำไปปลูกที่สวนด้านหลังเรือน
เซียงเซียงนำผ้าออกมาให้หว่านหนิงกับหลี่เฉียงนับสิบพับได้
“เหตุใดถึงมากมายเช่นนี้” หว่านหนิงนางร้องถามขึ้น
จะให้นางนำทั้งหมดออกมาตัดเป็นชุดเห็นทีจะใส่ไม่ทันอย่างแน่นอน
“ผ้าพวกนี้นอกจากเสื้อผ้า นายหญิงท่านยังนำไปตัดเป็นผ้าห่มและผ้าปูรองนอนได้ด้วยเจ้าคะ” เซียงเซียงเอ่ยตอบนาง
“ไว้ข้าค่อยเข้าเมืองไปซื้อฝ้ายก่อนค่อยทำออกมา”
“เรื่องฝ้ายที่จะใช้ยัดด้านในท่านมิต้องข้าเตรียมมาให้ท่านแล้ว” เซียงเซียงพูดจบ นางก็นำใยฝ้ายออกมาจากช่องเก็บของของนาง
ทุกการกระทำของเซียงเซียง หลี่เฉียงได้แต่มองอย่างตกตะลึง แม้เขาจะรู้ว่าบรรดาสัตว์ที่สื่อสารกับเขาอยู่ตอนนี้จะวิเศษ แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะสามารถนำ
