‘ยาหยีรักเสือที่สุดในโลกเลยนะคะ’
คำพูดในวันวานย้อนกลับเข้ามาในหัวชายหนุ่ม เหมือนมีใครเปิดเล่นเทปความทรงจำให้เล่นซ้ำอยู่ในหัว ขณะที่สายตาหลุบมองภาพหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าบนพื้นประกอบกัน
ที่เจินถามว่ายังลืมไม่ได้เหรอ
คำตอบของเขาคือไม่เคยลืม..
มือบอบบางกอบกุมแก่นกายขึ้นลง เรียวลิ้นเล็กแลบเลียส่วนหัวหยักจนน้ำใสไหลปริ่ม เขากดสายตามองใบหน้าน่ารักของหญิงสาวแต่กลับถูกซ้อนด้วยภาพของอีกคน
ยาหยี..
‘คนเก่งของยาหยีวันนี้เหนื่อยไหมคะ’
หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน กัดกรามกรอดด้วยความเสียวกระสัน ยามริมฝีปากอมชมพูครอบครองปลายเอ็นอุ่นแล้วขยับศีรษะเข้าออก
เพราะความทรงจำมันมีมากเกินไป
สุดท้ายก็ยากที่จะแสร้งลืมเลือน
“อ่อก.. แค่ก ๆ” ร่างบางสำลักจนใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาเอ่อรื้นคลอเบ้า
เสียงแค่นไอดึงสติเฮียเสือให้กลับมา จากที่มองใบหน้าเธอทับซ้อนกับอีกคนก็เริ่มเห็นเป็นเจินตามเดิม พลันกลางอกก็ปวด
