ตอนที่ 4 คิดจะอ่อยหรือไง?
1332 Words
21.45 น.
ดารินกลับมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ตอนนี้ภายในบ้านเงียบสงัดและมืดมิดเพราะทุกคนในบ้านเข้านอนกันหมดแล้ว ร่างบางเดินเหม่อลอยขึ้นชั้นสองของคฤหาสน์หลังโต แสงไฟสลัวที่เปิดตามทางเป็นระยะไม่ให้ทางเดินมืดเกินไป และหญิงสาวเดินขึ้นบันไดมาถึงขั้นสุดท้ายของชั้นสอง เธอสะดุ้งเมื่อเห็นใครบางคนดักรออยู่
“ท...ท่านเจ้าสัว”
ชายชราที่นั่งอยู่บนวิลแชร์มาดักรอเธอที่บันไดตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ทว่าครั้งนี้ไร้วี่แววของพยาบาลประจำตัว ดารินกระพริบตาปริบ ๆ มองอีกฝ่าย
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“...”
คนตรงหน้าเธอเลื่อนล้อรถวิลแชร์ที่ตัวเองนั่งเพื่อนำไปยังห้องห้องหนึ่ง ดารินเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ สองมือเปียกชื้นกำแน่น
มีเรื่องให้น่าตื่นเต้นอีกแล้วสินะ
ทว่าฉากนี้ไม่มีอยู่ในนิยายที่เธอแต่ง และต่อจากนี้ทุก ๆ คงจะเปลี่ยนไปจนเธอเดาไม่ถูกแน่ ๆ ดารินไม่พูดอะไร ได้แต่เดินตามคนที่เข็นล้อรถวิลแชร์เงียบ ๆ อยู่ข้างหน้า ห้องที่เจ้าสัวองอาจนำมาคือห้องทำงานของอีกฝ่าย ดารินเข้าไปในห้องและหันไปปิดประตูลง ก่อนจะหันหน้ามาประจันกับเจ้าสัว บนใบหน้าที่เริ่มเหี่ยวย่นฉายความเรียบนิ่งน่าเกรงขาม
เจ้าสัวองอาจเป็นตัวละครที่มีนิสัยดุร้ายและเด็ดขาด ไม่ต่างจากลูกชายของตัวเองนัก เพราะเป็นถึงผู้นำองค์กรมาเฟียใหญ่ยักษ์
“มีอะไรคุยกับหนูเหรอคะ”
ดารินกลั้นใจถามออกไปเพราะรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก นัยน์ตาคู่คมมองหน้าเธอ ก่อนชายชราจะเอ่ยเสียงเย็น
“ฉันรู้ว่าเธอกับลูกชายฉัน ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
เวรกรรม
ทำไมทุกอย่างถึงกลับตาละปัด ไม่เหมือนในนิยายสักนิดเดียว
“ค...คือหนู—”
“แต่ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอจะมีความสัมพันธ์ยังไงกับลูกชายฉัน”
“...”
“ฉันต้องการเพียงอย่างเดียวเท่านั้น”
“...”
“เธอต้องมีลูกที่เกิดจากตรีศูลให้ฉัน ภายในปีนี้”
ดารินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินความต้องการของคนตรงหน้า มือไม้ของเธอสั่นไปหมด
“หนูไม่—”
“ถ้าเธอทำไม่ได้คงรู้นะ...ว่าจะเกิดอะไร”
“...”
“หนี้สิบล้านที่พ่อของเธอยืมไป จะหลุดทันทีเมื่อเธอตั้งท้องกับตรีศูล”
“...”
“แต่ถ้าทำไม่ได้ เธอก็รู้ว่าคนที่เป็นหนี้หัสดินเดชาแล้วไม่ชดใช้ จุดจบมักจะไม่พ้นจากความตาย”
“...”
“การชดใช้คือเธอคืออุ้มท้องหลานให้ฉัน และเรื่องนี้ห้ามให้ตรีศูลรู้เด็ดขาด เพราะฉันรู้ว่าลูกชายของฉันกำลังรอผู้หญิงที่ชื่อวาววา แต่ฉันรอไม่ได้ เพราะฉะนั้นภายในปีนี้เธอต้องท้อง”
ดารินตัวแข็งค้างเมื่อได้ยินทั้งหมด น้ำลายเหนียวหนืดพันลำคอจนไม่สามารถอ้าปากพูดอะไรได้ และดวงตาก็เหลือบไปเห็นปืนขนาดต่าง ๆ มากมายตั้งเรียงรายอยู่บนชั้นวางที่ผนังกำแพง หญิงสาวหายใจแทบไม่ออก
“เข้าใจหรือเปล่า?”
“ขะ เข้าใจค่ะ”
กึก
ประตูบานใหญ่ปิดลง ดารินออกจากห้องนี้มาอย่างเหม่อลอยอีกครั้ง หัวของเธอปวดหนึบเหมือนจะระเบิดอย่างไรอย่างนั้น
ตรีศูลบังคับให้เธอเล่นละครตบตาบิดาของเขา ห้ามทำอะไรนอกเหนือจากคำสั่ง และลูกของเขาจะต้องเกิดจากผู้หญิงที่เขารักเท่านั้น ซึ่งนั่นไม่ใช่เธอ
ในขณะที่บิดาของเขากลับต้องการให้ดารินอุ้มท้องจริง ๆ
การเดิมพันคือ ‘ความตาย’ จากทั้งสองพ่อลูก เธอจะทำอะไรได้นอกจากรีบ ๆ ทำให้ตรีศูลและวาววารักกันให้เร็วที่สุด เพื่อที่วาววาจะได้เป็นแม่ของลูกตรูศูลตัวจริง ส่วนเจ้าสัวองอาจคงไม่ติดใจเอาความอะไรเธอ เพราะอีกฝ่ายต้องการเพียงหลานเท่านั้น ไม่จำเป็นว่าหลานจะต้องเกิดจากใคร
เธอต้องรีบทำให้ตรีศูลและวาววารักกันให้ได้...ให้เร็วที่สุด
เพื่อที่เธอจะรักษาชีวิตที่สองของตัวเอง และนี่คือทางออกเดียวในตอนนี้
ร่างบางเปิดประตูห้องนอนของตรีศูลเบา ๆ เพราะไม่รู้ว่าเขาหลับหรือยัง ไฟในห้องมีเพียงแสงสีส้มสลัวเท่านั้น ดวงตากลมมองไปยังเตียงนอนก็เห็นร่างกำยำนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่
นัยน์ตาดุดันตวัดมองเธอทันที มือหนาปิดหนังสือและตั้งมันลงข้างกาย
“ไปไหนมา?”
เสียงเยือกเย็นถามขึ้น มันเย็นพอ ๆ กับเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่
“รินไปธุระมาค่ะ”
ตรีศูลได้ยินแบบนั้นก็ไม่ถามต่อ เขาใช้สายตาน่ากลัวมองเธอ
“อยู่ห้องนี้ไม่ใช่จะเข้าออกตอนไหนได้ตามใจ”
“...”
“ถ้าฉันหลับแล้ว ห้ามทำเสียงดัง ห้ามทำตัววุ่นวายน่ารำคาญ”
“...”
“เข้าใจไหม?”
“เข้าใจค่ะ”
ดารินตอบออกไป เบือนสายตาหลบแววตาคู่คมและเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่ตู้เสื้อผ้า พวกเสื้อผ้าและของใช้ต่าง ๆ ดารินคนเก่าส่งให้คนไปเอามาไว้ที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำให้เธอมีของใช้ทุกอย่างครบถ้วนในบ้านหลังนี้อย่างไม่ต้องกังวล
หญิงสาวเดินเงียบ ๆ เพื่อเข้าห้องน้ำและปิดประตูลงอย่างเบามือ นับตั้งแต่วันนี้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ และทำให้พระเอกกับนางเอกรักกันให้เร็วที่สุด ถ้าช้า เจ้าสัวองอาจต้องไล่บี้เรื่องให้เธอท้องอีกแน่นอน และถ้าช้าเกินหนึ่งปีนี้ เธออาจจะถูกเจ้าสัวยิงตายก็ได้ จุดจบของดารินไม่พ้นกับความตาย...คนที่หน้ากระจกยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเองอย่างคิดไม่ตก
แต่สิ่งที่เธอต้องรีบทำหลังจากนี้คือทำให้พระเอกและนางเอกรักกันให้เร็วที่สุด
วาววา นางเอกของเรื่องนี้
แม้อีกฝ่ายจะยืนกรานว่าเกลียดพระเอกมากแค่ไหนก็ตามแต่เธอก็ต้องทำให้สำเร็จ!
วันต่อมา
08.30 น.
เช้านี้ตรีศูลตื่นก่อนเธอและเขาก็ออกไปทำงานแล้ว ภายในห้องนอนจึงเหลือเพียงดาริน หญิงสาวอาบน้ำอาบท่าและยังคงนุ่งผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว ยืนแหวกเสื้อผ้าของตัวเองในตู้ใหญ่ก็ขมวดคิ้วแน่น เพราะชุดที่มีล้วนแต่เป็นชุดที่ ‘โป๊’ ทั้งนั้น
เพราะนางร้ายเป็นผู้หญิงสายแซ่บ อีกฝ่ายมักจะแต่งตัววับ ๆ แวม ๆ เป็นความชอบส่วนบุคคล ทว่าไม่ใช่ความชอบของเธอเลย เธอไม่สามารถใส่เดรสสั้นเสมอหู ข้างบนเป็นเกาะอกที่แหวกลงไปถึงร่องนม หรือสายเดี่ยวเว้าหลังจนเกือบถึงบั้นท้ายได้ทุก ๆ วันหรอกนะ
ก่อนอื่นเลยต้องเปลี่ยนการแต่งตัวซะใหม่
หญิงสาวหยิบชุดมาหนึ่งชุดไว้ในมือ คงจะต้องใส่ชุดนี้ไปก่อนและค่อยออกไปซื้อใหม่ทั้งหมด ทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำอีกครั้งแต่ประตูห้องก็เปิดออกจากคนด้านนอก
ส่งผลให้ดารินเบิกตากว้างและหันไปมอง เธอรีบเอาชุดในมือปิดบังร่างกายของตัวเองทันที
เพราะตอนนี้หญิงสาวอยู่ในผ้าขนหนูผืนเดียว ขมวดเส้นผมลวก ๆ เป็นดังโงะทรงโปรด สภาพไม่ค่อยน่ามองนัก แต่คนที่กำลังยืนมองเธออยู่ตอนนี้คือเขา
ตรีศูล...เธอคิดว่าเขาออกไปทำงานแล้วซะอีก
“...”
อีกฝ่ายยืนนิ่ง จ้องมองร่างกายบอบบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนนัยน์ตาสีเข้มจะฉายความไม่พอใจออกมา ร่างกำยำย่างกรายเข้ามาช้า ๆ ตรงหน้าของเธอ ดารินกลอกสายตาไปมาไม่รู้จะทำสีหน้ายังไง
“คิดจะอ่อยฉันหรือไง”
- Writer
