การได้เดินเลือกซื้อของครึ่งชั่วโมงไม่เพียงพอสำหรับผู้หญิงจริงๆ พลอยไพลินเดินเพลินจนเลยเวลาที่บอกกับพ่อของลูกไว้ แต่พอหันกลับไปมองก็ไม่เห็นคนที่เดินตามมา
"หายไปไหน?" พลอยไพลินพึมพรำออกมาพร้อมกับมองหาสองพ่อลูกที่เคยเดินตามหลังมา แต่ตอนนี้ไม่เห็นทั้งพ่อทั้งลูก คนเป็นแม่แสดงท่าทางวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่ห่วงพ่อของลูกนะอย่าเพิ่งคิดไปไกล เธอห่วงลูกน้อยที่อยู่กับพ่อต่างหากล่ะ กลัวว่าลูกจะง่วงและตกใจที่ห่างแม่
"พอไม่เจอก็มองหา พอเขาอยู่ใกล้ก็ชอบไล่" ปรีชญาส่ายหน้าเบาๆ ให้กับคนปากไม่ตรงกับใจ ใครๆ ก็รู้ว่าพลอยไพลินนั้นรักอัศวินมากแค่ไหน ไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะตัดใจได้ง่ายขนาดนี้
"หยุดพูดสักที จบก็คือจบ"
"จ้า จบก็จบ แล้วแกจะกินอาหารสำเร็จรูปทั้งเดือนหรือไง?"
ปรีชญามองดูของกินในรถเข็น ส่วนมากเป็นบะหมี่สำเร็จรูปและอาหารกระป๋อง นอกนั้นก็เป็นของใช้ของลูกซะส่วนมาก ของพลอยไพลินนั้นน้อยนิด ยิ่งเ
