เช้าของวันใหม่
-ซันเดย์-
แคร็ก!!
ประตูห้องของพะพิ้งเปิดออกอย่างช้าๆ เธอโผล่หน้าออกมาเล็กน้อย ราวกับกลัวจะสบตาผม
“เอ่อ…มีอะไรหรือเปล่าคะ”
เสียงเธอแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน ดวงตาก้มต่ำไม่ยอมมองผมตรงๆ
“วันนี้ไปรถฉัน รถเธอทิ้งไว้ที่นี่”
ผมเอ่ยเสียงเรียบ
“หื้อ…ทำไมล่ะคะ”
เธอถามอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันบอกให้ไว้ที่นี่ก็คือไว้ที่นี่”
ผมไม่รอให้เธอแย้งซ้ำ เอื้อมคว้าแขนเล็กๆของเธอ แล้วดึงให้เดินตามออกมาจากห้อง ก่อนปิดประตูลงทันที
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวเข้าสาย”
ผมก้าวนำไปทางลิฟต์ หางตาเหลือบกลับไปมองก็เห็นเธอเดินเชื่องช้าเหมือนคนไม่มีแรง ผมเลิกคิ้วขึ้นถาม
“เดินแบบนั้น ไม่มีแรงเลยหรือไง”
ผมถามทั้งที่ผมรู้ดี ว่าเธอคงไม่มีแรงจริงๆนั่นแหละ เพราะเมื่อคืนผมอัดเธอไปหลายรอบ แถมยังไม่ปล่อยให้เธอได้นอนอีกด้วย
เธอเงยหน้าขึ้นมานิดเดียว ใบหน้าของเธอยังแดงซ่าน เหมือนเรื่องเมื่อคืนยังตามหลอกหลอน
“คะ…ค่ะ หนูไม่มีแรง
