“บุปผา บุปผา...”
เสียงเย็น ๆ ลอยมาตามลมปลุกฉันให้งัวเงียตื่นขึ้นมา ใครมาร้องเรียกหากันดึกดื่นป่านนี้นะ
“บุปผา ตอบแม่แนลูก” (บุปผา ตอบแม่หน่อยลูก)
เสียงเรียกเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนเดาทิศทางและตำแหน่งได้ คาดว่าคงอยู่ไม่ไกลจากหน้าสำนักของพ่อหมอนัก
“อย่าขานรับ”
เสียงของคนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยบอก ฉันจึงรีบหันขวับไปดู ถึงได้เห็นว่าตอนนี้พ่อหมอหิรัญกำลังนั่งสมาธิอยู่ พอเริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้ ฉันก็ไม่รีรอ รีบกระโจนไปเกาะแขนพ่อหมอหนุ่มทันที
“มะ แม่เก่าฉันเหรอ”
สายตาเริ่มกรอกล่อกแล่กไปมาอย่างหวาดระแวง ภาพที่ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในห้องตอนที่เจอกันวันแรกยังคงติดอยู่ที่ตาไม่จางหาย น่ากลัวอะไรขนาดนี้
“นั่งนิ่ง ๆ เขาเข้ามาในสำนักไม่ได้หรอก”
“แต่ฉันได้ยินเสียงใกล้มาก เปิดไฟได้ไหม ฉันกลัว”
พ่อหมอไม่ว่าอะไร แถมยังเอื้อมมือไปเปิดไฟเล็ก ๆ บนที่นอนให้ด้วย พอความมืดถูกแทนที่ด้วยแสงสว่าง ฉันถึ
