ตลอดทางนั่งรถ มันเต็มไปด้วยความทรมานใจ เข็มไมล์ที่ปัดขึ้นไปจนเกือบสุด ยังไม่เร็วทันใจอย่างที่ฉันต้องการ
“มึงเข้าไปก่อน เดี๋ยวกูไปหาที่จอดรถ”
ฉันรีบพยักหน้ารับแล้วสะพายถุงกระเป๋าเงินปึกหนาใส่บ่า ก่อนจะเปิดประตูแล้ววิ่งพรวดเข้ามาด้านใน ที่ตอนนี้กำลังมีคนพลุกพล่านอยู่เต็มไปหมด
ตุบ!
“ขอโทษค่ะ ๆ”
ฉันรีบผงกหัวขอโทษขอโพยเพราะวิ่งไปชนกับคนอื่น ๆ ที่เดินสวนไปมา ก่อนจะกวาดสายตามองหาห้องฉุกเฉิน เมื่อเห็นแล้วก็ไม่รีรอ รีบตรงไปยังจุดคัดกรองที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉินทันที
“ขอโทษนะคะ นายหมาย พรหมวิสุทธิ์ ได้มารักษาที่นี่ไหมคะ”
“ญาติคนไข้ใช่ไหมคะ คนไข้เป็นอะไรมาคะ”
“ไม่รู้ค่ะ รู้แค่รถโรงพยาบาลเพิ่งรับมาไม่นานนี้”
“อ๋อ”
พยาบาลสาวรีบก้มลงดูข้อมูลในแฟ้มรายงานผู้ป่วยที่อยู่ต่อหน้า ก่อนจะชี้แจงตำแหน่งให้กับฉันที่ยืนรออย่างร้อนใจ
“นายหมาย พรหมวิสุทธิ์ใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ”
“ขึ้นไปที่ชั้น 9 นะคะ เดินตรงไปจน
