[หิรัญ Talk]
ผ่านไปสามวันเต็ม ๆ ที่นังชบาเอาแต่นอนหลับใหลไม่รู้ตื่น ปล่อยให้ผมใจเสียไม่เป็นอันกินอันนอน เอาแต่เฝ้าเรียกหาวิญญาณมันอยู่ทุกเช้าค่ำ
“หนัก... สัมผัสวิญญาณมันไม่ได้เลย ทำได้แค่ประคองร่าง”
พ่อส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“ชบาเอ้ย มึงไปอยู่ไส” (ชบาเอ้ย แกไปอยู่ไหน)
มือสาก ๆ ลากผ่านเส้นผมของลูกสาว สายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงอาวรณ์เผยออกมาโดยไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป
ตั้งแต่เกิดเรื่อง ทุกคนก็ต่างผลัดกันมาเฝ้านังชบา โดยมีผมที่เฝ้าดูเป็นหลักไม่ห่างสายตา และยังคงรู้สึกผิดไม่หาย เพราะขนาดมันนอนอยู่ข้างกาย ผมยังปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ ความผิดครั้งนี้ ไม่น่าให้อภัยเลยจริง ๆ
“จริง ๆ ต้องรอพรุ่งนี้ เพราะจะเป็นวันที่มีจันทรุปราคา เราถึงจะสามารถเข้าไปในพื้นที่ของมันได้ เพราะกำลังเราจะแกร่ง แต่เราคงรอช้าไปกว่านั้นไม่ได้แล้ว”
พ่อหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าลำบากใจ เขารู
