“ศรี ศรี วันนี้แมนวันดี วันดิถีอมุตตะโชค โตกใบนี่แมนโตกไม้จันทร์ ขันใบนี่แมนขันใบแก้ว ขุนนางปุนแมนแล้วจึงได้แต่งพาขวัญ อยู่สองลอนชะล้าย มีทั้งฝ้ายผูกแขนใส่ก้อย ปัดน้อยสร้อยสังวาล อาหารหลากเหลือมาก สัพพพร้อมซู่อันทังพลูพันและหมากจีบ ฟ้าววางฮีบเดาดา มาลาหอมฮ่วงเฮ้า เหล้ากองแก้วใส่พาขวัญ...”
เสียงหมอธรรมประกาศใส่ไมค์ดังไปทั่วหมู่บ้าน ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามารวมตัวกันที่ใต้ถุนบ้านไม้ตามบัตรเชิญเพื่อร่วมแสดงความยินดี
วันนี้บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความสนุกครึกครื้น เสียงเพลงจากลำโพงเพิ่งได้หยุดพักในตอนที่พิธีบายศรีเริ่ม ญาติทั้งฝั่งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวต่างยิ้มแย้มสนุกสนาน
พิธีดำเนินไปอย่างเรียบง่าย จนกระทั่งถึงขั้นตอนการผูกแขน อาสิงห์ก็ไม่รีรอ รีบหยิบทองเส้นใหญ่วางใส่มือให้ทันที
“จ้างเอาหลานเด้อ” (จ้างเอาหลานนะ)
ประโยคสั้น ๆ แต่ทำให้ฉันกับพี่รัญหันมองหน้ากันอย่างเคอะเขินโดยไม่ได้นัดหมาย พร้อม
