ผ่านไปร่วมสองชั่วโมงแล้ว ที่หลวงตาหรือตาของพี่รัญเข้าไปในห้อง ทั้งอาสิงห์และหลวงตาต่างช่วยกันสวดเรียกวิญญาณพี่รัญให้กลับเข้าร่าง เพราะเขาหายไปนานผิดปกติ ทั้งที่ฉันฟื้นขึ้นมานานแล้ว
“ฮึก! ฟื้นขึ้นมานะพี่รัญ”
ฉันนั่งกุมมือตัวเองแน่นระหว่างนั่งรออยู่ที่หน้าประตู ตอนนี้เวลาย่างเข้าตีห้าแล้ว อาสิงห์บอกว่าหากพระอาทิตย์ขึ้น แต่วิญญาณพี่รัญยังไม่กลับเข้าร่าง นั่นเท่ากับว่าเขาจะไม่มีโอกาสฟื้นอีกตลอดไป...
“รู้ว่าอันตราย ทำไมต้องเสี่ยงเข้าไปช่วยฉันด้วย”
สองมือยกขึ้นมาแนบเข้าหน้าพลางสะอื้นร้องไห้หนัก ๆ ปานจะขาดใจ ตั้งแต่พ่อเสีย ตอนเสียพ่อไป ฉันก็ทุกข์ทรมานใจมากพอแล้ว หากต้องเสียพี่รัญไปอีกคน ฉันจะอยู่ได้ยังไง สู้ให้ฉันตายตามเขาไปเลยยังดีเสียกว่า
“ชบา”
ประตูห้องถูกเปิดออกแผ่วเบา ก่อนที่อาสิงห์จะก้มลงมาพูดกับฉันเสียงอ่อน
“เป็นยังไงบ้างอาสิงห์”
ฉันลุกพรวดขึ้นมายืนจ้องหน้าอีกฝ่ายเพื่อรอลุ้นคำตอบ แ
