ของเล่น ที่ไร้ค่า

ตอนที่ 7 ซวยซ้ำซวยซ้อน 2

เทียนหอมรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ในฝันร้าย เธอนึกถึงช่วงเวลาที่ต้องแบกรับภาระหนักจากการเรียนและการทำงานพิเศษเพื่อหาเงินดูแลยาย มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากจนเกรดของเธอหลุดเกณฑ์เพียงนิดเดียวและตอนนี้เธอต้องเผชิญกับผลลัพธ์ที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน

“ตอนแรกเราจะไม่อนุญาตให้น้องเข้าสอบจนกว่าจะจ่ายค่าเทอมค่ะ แต่หลังจากปรึกษากับทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง เราเห็นว่าน้องมีปัญหาทางการเงินที่ชัดเจน จึงอนุโลมให้น้องสอบพร้อมเพื่อนๆ ได้ แต่น้องจะยังไม่ได้รับใบปริญญาจนกว่าจะจ่ายค่าเทอมครบทั้งหมด” เจ้าหน้าที่มองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะพูดเสริมขึ้นมา

“แต่หนูไม่มีเงินเลยค่ะ หนูทำงานหลายอย่างเพื่อช่วยตัวเองเรียนมาจนถึงจุดนี้ หนูขอร้องได้ไหมคะ?”

คำตอบนั้นทำให้เทียนหอมรู้สึกเหมือนถูกกระแทกด้วยกำแพงอิฐ เธอพยายามกลั้นน้ำตาและพูดอย่างยากลำบากถึงแม้จะรู้ดีว่าคำขอร้องของเธอจะไม่มีความหมายเลยก็ตาม

เทียนหอมมองดูใบแสดงผลการเรียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เกรดของเธอพลาดไปเพียง 0.2 ไม่ถึงเกณฑ์ที่ทางทุนกำหนด เธอสูดลมหายใจลึกๆ

“พี่คะ เกรดของหนูมันพลาดไปแค่ 0.2 เอง หนูขอร้องได้ไหมคะ?” เทียนหอมพูดด้วยน้ำเสียงสั่น เธอมองเจ้าหน้าที่ด้วยสายตาอ้อนวอน

“พี่เข้าใจนะคะ แต่ระเบียบก็คือระเบียบ ถ้าเกรดน้องไม่ถึงตามกำหนด น้องก็ต้องจ่ายค่าเทอมด้วยตัวเองค่ะ” เจ้าหน้าที่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“พี่คะ แต่หนูไม่มีเงินเลยค่ะ ช่วงเทอมนี้ยายหนูป่วยหนัก หนูต้องทำงานหลายอย่างเพื่อช่วยตัวเองและยาย ทำให้ไม่มีเวลาอ่านหนังสือ ไม่มีเวลาเข้าเรียนตามปกติ หนูขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมคะ?” เทียนหอมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

“ขอโทษจริงๆ นะ พี่ไม่สามารถอนุโลมได้ น้องยังสอบได้อยู่ แต่น้องจะไม่สามารถรับปริญญาบัตรได้จนกว่าจะจ่ายค่าเทอมครบค่ะ” เจ้าหน้าที่มองเธอด้วยสายตาสงสาร แต่ยังคงตอบด้วยน้ำเสียงเดิม

“ขอบคุณนะคะ หนูจะพยายามหาเงินมาจ่ายค่าเทอมให้ได้” เทียนหอมรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำด้วยคำพูดนั้น เธอยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

“นี่เป็นใบแจ้งค่าใช้จ่ายทั้งหมดนะ” เจ้าหน้าที่ยื่นใบแจ้งค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้กับหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ” เทียนหอมยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณก่อนจะเดินออกไป

เมื่อเทียนหอมเดินออกจากห้องทะเบียน ความรู้สึกที่หลากหลายก็ถาโถมเข้ามา ทุกย่างก้าวมันหนักหน่วงราวกับโลกทั้งใบกำลังกดทับหัวใจของเธอ ความผิดหวังจากการไม่ได้รับโอกาสตามที่เธอคาดหวังเอาไว้ ผสมปนเปกับความโกรธที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ เธอรู้สึกท้อแท้และหมดแรง แต่ลึกๆ ในใจยังคงมีความมุ่งมั่นที่ค่อยๆ จุดประกายขึ้น

ความคิดวนเวียนในหัวของเธอ เธอตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมชีวิตต้องยากขนาดนี้ ทั้งค่าเทอมที่ต้องจ่าย ทั้งค่ารักษายายที่เป็นภาระหนัก เธอรู้สึกเหมือนถูกผลักเข้าสู่มุมที่ไม่มีทางออก น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลลงอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว จนเธอต้องพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ฉันจะทำยังไงต่อไปดี? ฉันจะหาเงินจากไหน?”

ถึงแม้จะรู้สึกถึงความหมดหวังในตอนนี้ ความรักที่มีต่อยายนวลจันทร์และความฝันที่ต้องการให้ชีวิตดีขึ้นยังคงเป็นแรงผลักดันสำคัญ เธอเช็ดน้ำตาและพยายามยืนหยัดกับตัวเองอีกครั้ง

“ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันจะทำทุกทางเพื่อให้ยายสบายและให้ฉันได้ก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้”

เทียนหอมเดินต่อไปข้างหน้าแม้หัวใจจะหนักอึ้ง แต่ในสายตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ เธอสัญญากับตัวเองว่านี่จะไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของความพยายามครั้งใหม่ที่จะพาเธอไปสู่อนาคตที่ดีกว่าเดิม…

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ