ไม่ฝืนทนรัก

ตอนที่8 แตกหัก

เช้าวันรุ่งขึ้น

ณิชาวีร์ยังคงนอนหลับใหลอยู่ข้างกายของสามี จิรภัทรลืมตาตื่นด้วยอาการที่ปวดศรีษะอย่างรุนแรงนัก จำได้แค่ว่าเมื่อคืนไปดื่มกับณัฐนิชาและน้องสาวจนเมามาก แต่นี่เขากลับมานอนที่บ้านได้อย่างไรกัน สายตาคู่คมหันไปจ้องมองหน้าภรรยาที่นอนตะแคงเปลือยแผ่นหลังอยู่ข้างกาย จำได้เลือนรางว่าเมื่อคืนเขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่ง คิดว่าเป็นณัฐนิชาเสียอีก เขานอนกับเมียตัวเองหรอกเหรอนี่

ร่างสูงเดินเปลือยกายหายเข้าไปในห้องน้ำ เสียงสายน้ำที่สาดกระเซ็นลงบนร่าง ทำเอาคนที่ยืนอยู่ใต้ชาวเวอร์เรนถึงกับครุ่นคิดอย่างหนัก เขามีความคิดอยากจะนอกใจนอกกายภรรยา เพื่อกลับไปสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนเก่า แม้สถานะทั้งเขาและณัฐนิชาจะยังไม่เคลียร์ด้วยกันทั้งคู่ก็ตาม

ณิชาวีร์ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างกายไร้ร่างของสามีเช่นทุกวัน เธอจึงคิดว่าเขาคงออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว ร่างเปลือยเปล่าหุ่นไซซ์เอสเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยอีกคน ทำเอาคนที่กำลังยืนโกนหนวดโกนเคราอยู่หน้ากระจกจ้องมองอย่างไม่วางตา

“อุ๊ยขอโทษค่ะ ณินึกว่าพี่ภัทรออกไปแล้ว”

แม้จะเคยเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของกันมาหลายปี แต่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมามีแต่ความตึงเครียดมากกว่าความสุขในชีวิต ภาพเปลือยกายแบบนี้เลยไม่ได้เห็นกันบ่อยมากนัก หญิงสาวรีบหาผ้าขนหนูมาพันรอบตัวเอาไว้ รู้สึกเขินสามีอยู่มากแต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจเธอเท่าที่ควร ไม่มีเสียงทักทายและไม่มีเสียงพูดคุยอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมา

“เดี๋ยวณิไปเตรียมชุดทำงานให้พี่ภัทรดีกว่านะคะ”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่จัดการเอง ณิไปอาบน้ำเถอะ”

จิรภัทรเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปยังห้องแต่งตัว ณิชาวีร์จึงรีบทำธุระส่วนตัวให้แล้วเสร็จ วันนี้เธอมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับสามีและจะต้องพูดให้ได้จะได้หายข้องใจกันสักที

“พี่ภัทรคะ ณิอยากคุยด้วย”

จิรภัทรที่กำลังตักอาหารเข้าปากถึงกับวางช้อนลง จับจ้องมองหน้าภรรยาอีกครั้ง พยักหน้าตอบรับให้เบา ๆ

“นางแบบคนเมื่อวานแฟนเก่าพี่ภัทรจริงเหรอคะ?”

“ใครบอกณิล่ะ?”

“น้องพิมพ์ น้องพิมพ์บอกว่าเธอคนนั้นเป็นผู้หญิงที่พี่รักมากไม่เคยลืม เป็นคนเดียวกับที่ทำให้พี่มาขอแยกกันอยู่กับณิใช่ไหม?”

เธอไม่ได้อยากจะพูดคุยเรื่องแบบนี้ในเวลารับประทานอาหารเช่นนี้เลย แต่ถ้าไม่รีบพูดจิรภัทรก็จะรีบออกไปทำงานและไม่มีโอกาสให้ได้พูดอีกตามเคย

“ถ้าพี่บอกว่าใช่ล่ะ ณิจะทำไม?”

ริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริก แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง ถ้าหากว่าคนเป็นสามีพร้อมยอมอ้าแขนรับเธอคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิต ยอมให้เธอคนนั้นมาทำงานอยู่ใกล้ชิดสนิทสนมแบบนี้

“เธอชื่ออะไรเหรอคะ?”

“ณัฐนิชา จะถามไปทำไมพี่กับเขายังไม่ได้มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้นหรอกนะ ไม่ต้องรีบหาข้อมูลไว้”

เหมือนจิรภัทรจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งภรรยาถามไถ่เท่าไหร่นัก เขากลับรู้สึกหงุดหงิดที่โดนซักไซ้เรื่องคนในอดีต

“งั้นตอนที่มีอะไรกับณิเมื่อคืน พี่บอกว่าผมรักคุณนิชา พี่หมายถึงณิชาวีร์คนนี้หรือณัฐนิชาคนนั้นกันแน่คะ?”

ไม่อยากจะได้ยินคำตอบเลยสักนิด บอกตามตรงว่ากลัวเจ็บปวดมากเหลือเกิน หัวใจดวงน้อยเริ่มสั่นสะท้านขึ้นอย่างอดไม่ได้ ถ้าให้เดาเขาคงไม่ได้หมายถึงเธอหรอก

จิรภัทรไม่มีคำตอบให้กับภรรยา เขานอนกับเมียแต่ละเมอถึงอีกคนมันคือเรื่องจริงน่ะเหรอ เมามากจนขนาดไม่รู้ตัวเองแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน

“ก็ถ้าพี่นอนกับเมีย ก็คงจะละเมอชื่อเมียนั่นแหละ อย่ามาชวนทะเลาะกับเรื่องแบบนี้อยู่เลย คนกำลังกินข้าวอร่อย ๆ เสียอารมณ์ชะมัด”

“แต่ณิกลับไม่คิดแบบนั้น ณิเพิ่งจะถึงบางอ้อก็วันนี้เอง พี่ภัทรจำได้ไหมว่าพี่เคยบอกถ้าเรามีลูกด้วยกัน ถ้าเป็นลูกสาวพี่จะให้ลูกชื่อ “ณัฐนิชา” จะได้คล้ายกับ “ณิชาวีร์” แต่ความจริงแล้วชื่อนั้นมันเป็นชื่อคนรักเก่าที่พี่ไม่เคยลืมเขาได้เลยต่างหาก ทั้งที่ณิก็เป็นเมีย เมียที่ไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่ แต่สามีกลับรักไม่เท่าเมียเก่าที่เคยได้กันมาก่อน พี่ภัทรเข้ามาในชีวิตของณิทำไมกันคะถ้าพี่จะทำให้ณิเสียใจมากขนาดนี้”

น้ำตาที่พรั่งพรูออกมามากมาย ความเสียใจที่ไม่อาจจะปิดกั้นเอาไว้ได้แม้แต่นิด ถ้ามันจะเป็นแบบนี้จริง ๆ ความรักที่เธอมีให้คงไม่มีความหมายอะไรต่อไปอีกแล้วสิใช่ไหม เศษซากความรักจากหัวใจเขามันจะมีให้กับเธอหรือเปล่ายังไม่อาจจะรู้เลย

สามปีที่อยู่ร่วมกันมา เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่เขาแต่งงานประชดหล่อนคนนั้นสินะใช่ไหม ช่างโง่งมงายนักที่ตกหลุมพรางความหล่อและคารมณ์ดีของจิรภัทรเข้าอย่างจัง คำว่ารักที่ไม่เคยมีอยู่จริง คำว่ารักที่เป็นเพียงแค่ลมปากของสามีซานตานเช่นเขา เธอจะจดจำเอาไว้ว่านี่คือบทเรียนราคาแพงสำหรับชีวิตแต่งงาน พอกันที เธอจะไม่อดทนกับคนอย่างเขาอีก เสียเวลาชีวิตมานานมากพอแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องหันกลับมารักตัวเองสักที

จิรภัทรจับจ้องมองหน้าของภรรยาอีกครั้งอย่างเข้าใจความรู้สึก เขาไม่อยากแก้ตัวเพราะทุกอย่างมันจริงอย่างที่อีกคนกล่าวหา เขาแค่เหงาเพียงแค่ต้องการใครสักคนมาแทนที่สิ่งที่สูญเสียไป

“หย่ากันเถอะค่ะ ณิจะไม่ยื้ออะไรให้เสียเวลาชีวิตอีกแล้ว”

จิรภัทรจ้องมองหน้าของภรรยาด้วยความอึ้ง ณิชาวีร์ถึงกับกล้าตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแบบนี้เชียวเหรอนี่ ดวงตาคมจับจ้องมองหน้าภรรยาอยู่นาน

“พร้อมเมื่อไหร่ล่ะ พี่จะได้หาเวลาว่าง”

“พรุ่งนี้ค่ะ ณิขอพบทนายส่วนตัวก่อน”

“เพื่อ?”

“พี่คิดว่าณิจะจากไปแค่ตัวเหรอคะ พี่ทำณิเสียใจ เสียความรู้สึกและเสียเวลาชีวิตมาสามปีเต็ม ๆ ณิก็ควรจะได้สินสมรสที่พี่มีอยู่ตอนนี้ครึ่งหนึ่ง”

“มันมากไป ทั้งที่พี่ก็หามาคนเดียวนี่นะ?” สีหน้าของจิรภัทรดูไม่พอใจขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับชีวิตเอาเสียเลย

“ถือว่าเป็นค่าใบหย่าที่พี่จะได้กลับไปมีความสุขกับเธอคนนั้น ณิว่ามันก็คุ้มค่าดีนี่คะ”

“มีลูกด้วยกันให้เลี้ยงดูส่งเสียจะไม่ว่าสักคำ นี่ค่าจ้างมาเป็นเมียหรือไงสามปีมันดูแพงไปนะณิชาวีร์”

“แลกกับอิสระภาพมันไม่แพงหรอกค่ะพี่ภัทร ณิหมดธุระจะคุยกับพี่ภัทรแล้วรอเจอกันพรุ่งนี้ที่สำนักงานเขตพร้อมทนายได้เลยนะคะ”

หญิงสาวเดินจากไปพร้อมกับระเบิดลูกใหญ่ที่ทำให้จิรภัทรต้องอึ้งจนพูดไม่ออก ณิชาวีร์ร้ายกาจกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก เธอไม่ได้อ่อนหวานหรืออ่อนแออย่างที่เคยคิดเอาไว้เลยสักนิด ครึ่งหนึ่งของทรัพย์สินที่มีทำเอาเขาแทบจะสิ้นเนื้อประดาตัวเลยก็ว่าได้ เพราะทุกอย่างที่หามาได้เกิดขึ้นตอนที่แต่งงานกับณิชาวีร์แล้วทั้งนั้น ทำเอาจิรภัทรถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับเหมือนคนกำลังคิดหนักกับชีวิตก็ไม่ปาน..