เซ็ตนิยาย หอรักเร้นสวาท

จื่อรั่วเยี่ยมหน้าเข้าไปในห้องโถงใหญ่ภายในจวนอันกว้างขวางของแม่ทัพ หลีเหว่ย เห็นว่าไม่มีใครอยู่ในนั้นนางจึงรีบกวักมือหญิงสาวร่างเล็กบอบบางในชุดสาวชาวบ้านเข้ามา “หยู่เยียน...เจ้ามัวยืนรออันใดอยู่เล่า รีบเข้ามานี่เถิด วันนี้ทางสะดวก มิเห็นมีผู้ใดในจวนของแม่ทัพใหญ่เลยสักคน แบบนี้ข้าจะได้คุยกับท่านแม่ทัพได้สะดวกหน่อย” “ท่านป้า...นี่หรือคือจวนของท่าแม่ทัพ ทำไมมันใหญ่เหมือนวังอย่างนี้ล่ะจ๊ะ” “ข้าจะบอกอะไรให้นะว่าจวนแห่งนี้เป็นหนึ่งในจวนที่ใหญ่มาก สร้างไว้สำหรับแม่ทัพผู้เก่งกาจอย่างหลีเหว่ย ชื่อเสียงของแม่ทัพผู้นี้เป็นที่รู้จักกันดีว่าเขาน่ะมีความสามารถและน่าเกรงขามขนาดไหน แถมยังหนุ่มแน่นและหน้าตาดีอีกด้วย” จื่อรั่วบอกแก่หลานสาวคนเดียวที่นางตั้งใจพามาฝากฝังไว้กับแม่ทัพใหญ่ของฮ่องเต้ในยุคราชวงศ์ซ่งที่เจริญทั้งการค้าขายและการขยายบ้านเมือง หญิงวัยกลางคนรู้จักแม่ทัพหนุ่มผู้นี้เป็นอย่างดีเพราะเขาเคยให้ความช่วยเหลือสามีของนางที่เคยมาทำงานเป็นคนรับใช้นับแต่สมัยบิดาของหลีเหว่ย หลังจากนั้นนางและสามีก็กลับไปอยู่บ้านนอก ทำไร่ทำนา กระทั่งต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งในวันนี้พร้อม หยู่เยียน หลานสาวเพียงคนเดียวที่พ่อแม่ของนางเพิ่งเสียชีวิตอย่างกระทัน นางหันไปบอกหลานสาวที่กำลังทำสีหน้าตื่นตะลึงต่อภาพความอลังการของจวนนายทหารอันใหญ่โต “เจ้ามิต้องกลัวหรอกนะหยู่เยียน เจ้าจะอยู่ที่นี่อย่างสบายหากรู้จักทำตัวดีให้ท่านแม่ทัพเอ็นดู” “ท่านป้า...แล้วเดี๋ยวเราต้องเจอกับฮูหยินของท่านแม่ทัพด้วยหรือเปล่า” “เอ...ข้าได้ยินว่าท่านแม่ทัพยังไม่มีฮูหยิน ออกแต่ศึก กรำดาบกรำทวนอยู่แต่ในสนามรบ ช่างเถิดน่า...เจ้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ อย่าใส่ใจเรื่อส่วนตัวของเจ้านายจะดีกว่า” “นั่นใครมาน่ะ?” เสียงห้าวและทรงพลังที่ดังขึ้นทำให้สองป้าหลานหันกลับไปมองพร้อมกันเมื่อบุรุษร่างสูงใหญ๋กำยำในบชุดยาวกรอมเท้าก้าวออกมาจากประตูห้องอีกด้าน เมื่อเห็นว่าเป็นใครจื่อรั่วรีบเข้าไปค้อมตัวคำนับ “ท่านแม่ทัพ...ท่านจำข้าได้หรือไม่...ข้าจื่อรั่วอย่างไรเล่า” “จำได้ซี ความจำของข้ายังดีอยู่ เมื่อครู่คนของข้ารายงานให้ข้ารู้แล้ว แล้วนี่เจ้ามาหาข้ามีธุระอันใด” “ท่านแม่ทัพเคยมีบุญคุณกับข้าและสามีของข้าเป็นอย่างมาก ส่วนธุระที่ข้ามาหาท่านในวันนี้นั้นข้าอยากรบกวนท่านช่วยรับหลานสาวของข้าไว้ช่วยงานที่จวนของท่านสักคนจะได้หรือไม่เจ้าคะท่านแม่ทัพ” พูดจบก็กวักมือเรียกหลานสาวคนเดียว หยู่เยียนรีบเดินเข้ามาหา “ทำความเคารพท่านแม่ทัพหลีเหว่ยซะสิ...ท่านแม่ทัพเจ้าคะ นี่คือหยู่เยียน หลานสาวของข้า นางอายุแค่สิบเจ็ด แต่ทำงานบ้านการเรือนได้สารพัด ขอความกรุณาท่านแม่ทัพช่วยรับนางไว้คอยช่วยงานด้วยนะเจ้าคะ” หลีเหว่ยจ้องมองหลานสาวของจื่อรั่วพลางหรี่นัยน์ตาคมดุจพญาเหยี่ยวลง หยู่เยียนก้มหน้าโดยไม่กล้าสบนัยน์ตาเข้มคู่นั้น เด็กสาววัยสิบเจ็ดแม้อยู่ในชุดสาวชาวบ้านหากผิวกายอันผุดผ่องนวลงามราวหยกนั้นขับความสวยสะพรั่งของเด็กสาวจนทำให้หลีเหว่ยอดนึกในใจมิได้เลยว่าหากนำแม่หญิงผู้นี้ไปขัดสีฉวีวรรณก้๕งงดงามไม่ต่างจากสนมนางใน “ข้าก็อยากจะรับหลานของเจ้าไว้นะจื่อรั่ว” หลีเหว่ยเอ่ยเสียงเนิบขณะเดินไปนั่งบนตั่งภายในห้องโถง สายตาคมยังจับจ้องที่ร่างระหงของเด็กสาววันสิบเจ็ดไม่วาง “แต่ว่า...นางจะอยู่ที่นี่ได้หรือ นี่คือจวนของแม่ทัพ มิใช่ไร่นาที่นางเคยอยู่ มีกฎข้อบังคับมากมายที่นี่แล้วเด็ก...เอ้อ...เด็กสาวอย่างนางจะใช้ชีวิตได้หรือ” “ได้เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ” ครานี้หยู่เยียนเป็นผู้ตอบ นางยอบกายลงแสดงความยำเกรงต่อนายทหารผู้เก่งกล้าและที่สำคัญเมื่อเงยหน้ามองชัด ๆ ก็ยิ่งเห็นว่าหลีเหว่ยนั้นหล่อเหลาไม่เบา รูปร่างของเขากำยำสูงใหญ่ อกผายไหล่ผึ่งและดวงตาคมกริบนั้นแอบซ่อนเสน่ห์ที่ทำให้หัวใจของเด็กสาวหวั่นไหว “ข้าอยู่ที่นี่ได้ค่ะท่านแม่ทัพ ถึงแม้ข้าจะเคยอยู่ในหมู่บ้าน ทำไร่ทำนาแต่ข้าคิดว่าจะปรับตัวและช่วยงานท่านแม่ทัพได้เจ้าค่ะ” “เจ้าทำอะไรเป็นบ้างนะ” บทที่ 2 “หลานสาวของข้าทำงานได้สารพัดอย่าง แล้วแต่ท่านแม่ทัพจะเรียกใช้หรืออยากให้นางทำอะไรดังใจท่านต้องการ” จื่อรั่วรีบนำเสนอ เพราะนางไม่อยากต้องเป็นธุระพาหลานสาวกลับบ้านนอก อยากให้หยู่เยียนอยู่ในจวนของแม่ทัพหนุ่มมิใช่ด้วยเหตุผลอื่น เพียงแค่ไม่อยากต้องรับภาระเลี้ยงดูหลานสาวอยู่ที่บ้าน ยิ่งข้าวปลาอาหารไม่ได้หาง่าย ๆ และในยุคที่ข้าวยากหมากแพงเพราะบ้านเมืองมีสงครามอยู่เนืองๆ ขณะนั้นเองหลีเหว่ยก็นั่งนิ่งสักครู่แล้วจึงตอบกลับไปว่า “ก็ได้...เช่นนั้นแล้วข้าจะยอมรับหลานของเจ้าไว้ให้ช่วยงานในจวน แต่ก้ขอเตือนไว้ก่อนว่ามาอยู่ที่นี่เจ้าต้องทำตัวดี ๆ อย่าได้ทำในสิ่งที่ข้าไม่อนุญาตหรือประพฤติตัวไม่เหมาะสม หาไม่แล้วข้าจะส่งเจ้ากลับไปอยู่กับป้าของเจ้าเช่นเดิม” “ค่ะ...ท่านแม่ทัพ...ข้ารับปากว่าจะทำตัวให้ดีสมกับที่ท่านเมตตารับข้าไว้ให้ช่วยงานที่นี่เจ้าค่ะ” “ดี! เดี๋ยวข้าจะให้พ่อบ้านหวางพาเจ้าไปที่พัก ที่นี่มีคนของข้าอยู่มากมาย หากทำตัวดี ๆ เจ้าก็จะอยู่ได้โดยไม่มีปัญหา”