บทที่ 2
1017 Words
แม่ทัพผู้สง่าผ่าเผยสั่นกระดิ่งเรียกพ่อบ้านวัยกลางคนที่รีบวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อได้ยิน
“นี่คือพ่อบ้านหวาง...เขาคือผู้จัดการและคอยดูแลความเรียบร้อยในจวนของข้า หากเขาสั่งให้เจ้าทำอะไรก็จงทำอย่างตั้งใจ เขาจะช่วยสั่งสอนการวางตัวของนางรับใช้ในจวนแห่งนี้”
เมื่อพูดจบแม่ทัพหนุ่มก็ลุกขึ้นและเดินออกไป เหลือเพียงจื่อรั่วและหลานสาวของนาง ส่วนพ่อบ้านหวางมองหญิงทั้งสองแล้วยิ้มให้
“ว่าอย่างไรล่ะแม่นาง นี่มาจากไหนกันรึนี่”
“ข้ามาจากหมู่บ้านไม่ห่างจากที่นี่ล่ะท่านพ่อบ้าน ตั้งใจพาหลานสาวมาฝากฝังให้ช่วยงานท่านแม่ทัพเพราะเขาเคยมีบุญคุณต่อข้าและสามีของข้า”
จื่อรั่วตอบและเห็นว่าพ่อบ้านของแม่ทัพใหญ่นั้นหน้าตาใจดีและท่าทีโอบอ้อมอารีย์ทำให้นางยิ่งรู้สึกสบายใจ
“เช่นนั้นแล้วก็ตามข้ามาทางนี้เถิด ข้าจะพาเจ้าไปยังที่พักของเหล่านางรับใช้ที่ทำงานในจวนของท่านแม่ทัพ แต่ขอบอกซะก่อนนะวืท่านแม่ทัพไม่ค่อยสุงสิงหรือสนิทสนมกับสาวใช้ในบ้าน ท่านวางตัวอย่างสง่างามสมกับเป็นแม่ทัพขององค์ซ่งไทจู่เลยเชียวล่ะ”
พูดจบพ่อบ้านก็เดินนำหน้าไปก่อน จื่อรั่วจึงรีบหันมาทางหลานสาวของนางและเอ่ยว่า
“หยู่เยียน นี่เป็นโอกาสดีของเจ้าแล้วรู้ไหม ได้เข้ามาอยู่ในจวนของแม่ทัพใหญ่ เจ้าต้องทำตัวดี ๆ อย่าให้ข้าต้องเสียชื่อหรืออับอายเสียล่ะรู้ไหม”
“ท่านป้า...แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้กลับไปอยู่กับท่านอีกเล่า ข้ามาอยู่เช่นนี้ก็เป็นห่วงท่านกับท่านลุงนัก”
“โอ๊ย...ไม่ต้องเป็นห่วงข้ากับลุงของเจ้าหรอกหยู่เยียน ให้เจ้าอยู่ในที่สบายน่ะดีแล้ว เจ้าสบายข้ากับลุงของเจ้าก็สบายใจ ว่าแต่...รีบตามท่านพ่อบ้านหวางไปเถิด”
“แล้วท่านป้าจะกลับแล้วเหรอคะ”
“ก็ใช่นะซี...จะอยู่รออะไรกัน ข้าต้องรีบกลับไปที่หมู่บ้าน มืดค่ำเดี๋ยวจะเดินทางลำบาก ขอให้เจ้าอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขนะหยู่เยียน ข้าไปล่ะ”
จื่อรั่วพูดจบก็รีบหันหลังเดินออกจากจวนของแม่ทัพทันที หยู่เยียนแทบไม่มีเวลามองตามป้าของนางทันเดินหายลับตาเพราะต้องรีบตามพ่อบ้านหวางไปยังสะพานที่ทอดตัวถึงอีกฝั่งของจวนที่กินอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไม่ใช่เล่น ทางที่ผ่านมานั้นนางเห็นนายทหารจำนวนหนึ่งกำลังฝึกศาสตราวุธอย่างขะมักเขม้น กระทั่งไปถึงสถานที่หนึ่งซึ่งนางประมาณว่าน่าจะเป็นห้องครัวเพราะเห็นมีหญิงหลายนางกำลังกระวีกระวาดจัดเตรียมผักและเนื้อทั้งต้มน้ำบนเตา กระทั่งพ่อบ้านหวางหยุดเดินและหันกลับมายังสาวชาวบ้านที่เดินไปไม่ทันระวังจนเกือบชนกับพ่อบ้านวัยกลางคนที่มองนางพลางส่ายหน้า
“ระวังหน่อยหยูเยียน เจ้าต้องปรับนิสัยกระโดกกระเดกอย่างชาวบ้านให้เรียบร้อยอย่างหญิงในเมืองหลวงรู้หรือไม่”
“เจ้าค่ะ...แล้วไม่ทราบว่านี่คือห้องครัวของท่านแม่ทัพหรือเจ้าคะ”
“ใช่...นี่เป็นที่พักของพวกบ่าวไพร่ในจวนแห่งนี้ และเจ้าต้องอยู่ที่นี่”
“ท่าจะให้ข้าอยู่รวมกับพวกแม่ครัวเหล่านี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”
“เปล่า...ข้าเพียงพาเจ้าเข้ามาดูว่าในจวนนี้เป็นเช่นไรบ้างและเจ้าต้องทำอะไร แต่เวลานอนเจ้าต้องไปอยู่ที่เรือนสาวใช้ของท่านแม่ทัพ....อ้อ...มาพอดีเลย...ผิงอัน มานี่หน่อยซิ”
พ่อบ้านหวางกวักมือเรียกหญิงนางหนึ่งซึ่งการแต่งกายสวยงามกว่าพวกหญิงที่ทำหน้าที่แม่ครัว นางเดินนวยนาดเข้ามาและยอบกายแสดงความเคารพต่อพ่อบ้าน
“พ่อบ้านหวาง มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือเจ้าคะ”
“ผิงอัน...นี่คือหยู่เยียน นางจะมาอยู่คอยช่วยงานที่นี่ ข้าขอมอบหมายให้เจ้าช่วยแนะนำนางด้วยว่าต้องทำงานอะไรบ้าง และพานางไปที่พักของสาวใช้ด้วย”
“เจ้าค่ะ”
ผิงอันรับคำก่อนพ่อบ้านหวางจะเดินกลับออกไป หญิงสาวในชุดยาวแสนสวยหันไปมองหยู่เยียนซึ่งมองปราดเดียวก็รู้ว่านางคงเป็นสาวชาวบ้านมาจากไร่นาด้วยมองจากเสื้อผ้าก็พอนึกเดาออกว่ามันเป็นอาภรณ์ของชาวบ้านซึ่งแตกต่างไปจากหญิงในจวนหรือตำหนักของเหล่าเจ้านายผู้มียศศักดิ์
ในขณะเดียวกันหยู่เยียนก็จ้องมองสาวใช้ของแม่ทัพใหญ่ซึ่งอายุคงไล่เลี่ยกันกับนาง ใบหน้าขอผิงอันนั้นสวยผ่องผาด ผิวพรรณเนียนดุจหยกล้ำค่า เครื่องหน้างามฉาบริมฝีปากด้วยสีแดงอ่อนๆ หยู่เยียนนึกกระดากเพราะนางนั้นมาจากหมู่บ้านห่างไกล ก้มลงมองการแต่งกายของตัวเองก็ช่างซอมซ่อเสียนี่กระไร เทียบไม่ได้เลยกับนางในเมืองหลวง หากผิงอันก็ยิ้มรื่นกับผู้มาใหม่เมื่อหยู่เยียนก้มหน้าแสดงการให้เกียรติ
“ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย...ข้านี้มีนามว่าหยู่เยียนค่ะ”
“หยู่เยียนหรือ...เรียกข้าว่าผิงอันนะ ตามข้ามานี่ซี”
ผิงอันเดินนำหน้าหยู่เยียนไปยังที่พัก เป็นบ้านของนางรับใช้ภายในจวน โอบล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น นางหยุดที่หน้าห้องหนึ่งแล้วเปิดประตูเข้าไป หยู่เยียนเดินตามและมองไปรอบ ๆ ห้องขนาดใหญ่กว่าบ้านที่นางอยู่กับลุงและป้าที่บ้านนอกทั้งหลังด้วยซ้ำ ผิงอันกล่าวขึ้น
“เจ้าคงมาจากในหมู่บ้านซีนะ นี่เพิ่งเข้ามาในเมืองเห็นครั้งแรกใช่หรือไม่”
“ใช่...ข้าเพิ่งเข้ามาในเมืองเป็นครั้งแรก และไม่ค่อยรู้เท่าใดว่าเขาต้องทำตัวกันเช่นไรบ้าง ขอให้เจ้าช่วยแนะนำข้าด้วย”
- Writer
