ตอนที่ 12
เธอเป็นของผม
"แม่คิดมาตลอดว่าอาจจะไม่ได้เห็นลูกตื่นขึ้นมาอีกแล้ว แต่ก็อ้อนวอนต่อพระเจ้ามาตลอดในที่สุด.. ลูกของแม่ก็ตื่นขึ้นมาสักที" คุณแม่พูดไปน้ำตาของท่านก็ไหลไป ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ท่านก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้
"ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ลำบากแม่แล้วนะครับ" ท่านส่ายหน้าส่งมาให้พร้อมทั้งใช้มือลูบหัวผมเบา ๆ
แอ๊ด~
เราสองคนหันไปทางประตู พบว่าคุณอาทั้งสองนั้นเดินเข้ามาพร้อมของเยี่ยมและรอยยิ้ม สายตาของผมมองเลยไปทางด้านหลังอย่างมีความหวังแต่กลับต้องเศร้าลงเพราะไม่มีใครอื่นนอกจากท่านทั้งสองคน
"จัสตินเป็นยังไงบ้าง" คุณอาผู้หญิงเดินมาถามผมอย่างเช่นทุกครั้ง จากที่ผมสงสัยมานานว่าท่านคือใครในตอนนี้พอได้รับรู้ผมกลับรู้สึกผิดต่อพวกท่านเป็นอย่างมาก
"อาโซเฟียครับ.. ผมขอโทษด้วยนะครับเรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้น" แม้ว่ามันจะผ่านมานานแต่พอรู้ว่าครอบครัวเราเป็นคนที่ทำให้พวกท่านลำบาก ผมกลับรู้สึกไ
