ตอนที่ 11
พบกันอีกแล้วนะ
หลังจากที่พูดคุยกับฟอร์ซจนรู้เรื่องแล้ววันรุ่งขึ้นฉันก็มุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลทันที สองเท้าหยุดมองป้ายของโรงพยาบาล ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในตามตึกที่ฟอร์ซบอก สองเท้าเดินขึ้นมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพิเศษในมือถือกระเช้าผลไม้และของกินอีกสามสี่อย่าง
ดวงตากลมโตจ้องมองป้ายชื่อของคนไข้ความรู้สึกตื่นเต้นจนเหงื่อเริ่มซึมที่ฝ่ามือ ฉันยืนจ้องอยู่ที่หน้าประตูอยู่นาน ใจหนึ่งก็อยากเปิดเข้าไปด้านในอีกใจก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน
แอ๊ด~
แต่ยังไม่ทันที่ฉันนั้นจะได้ถกเถียงกับตัวเองจนจบประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก พร้อมกับพยาบาลในชุดขาวที่เดินเข็นรถผู้ป่วยออกมา
สายตาของเราสองคนจ้องมองกันใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ในเวลานี้ร่างกายของเขานี้ดูซูบผอมกว่าตอนเป็นวิญญาณไปเสียหน่อย ฉันส่งยิ้มให้กับจัสตินบาง ๆ ด้วยความดีใจ
"พบกันอีกแล้วนะ" ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยคำพูดนั้น
///
ผม
