ตอนที่ 10
เราจะต้องกลับมาพบกันอีกครั้ง
ผมนั่งนิ่งมองหน้าของผู้ชายคนนี้อย่างใช้ความคิด โซย่า.. ชื่อนี้รู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก คุ้นมากและรู้สึกคิดถึงมากแต่กลับจำไม่ได้เลยว่าเธอคือใคร ผมส่ายหน้าให้ฟอร์ซช้า ๆ เป็นคำตอบ เห็นสีหน้าของผู้ชายคนนี้ก็พอเดาออกว่าเขาไม่ค่อยชอบใจคำตอบนี้เท่าไหร่
"เธอคือใครเหรอ" ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงสงสัยพอ ๆ กับในใจที่รู้สึกคุ้นเคย
"เธอคือคนที่รอใครบางคนกลับมาจนตายไปแล้ว" ฟอร์ซพูดด้วยเสียงประชดประชันแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทางคุณอาทั้งสอง ผมมองตามหลังของเขาไปแต่ในใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ
"เป็นยังไงบ้างจัสติน.. ดีขึ้นบ้างไหม" คุณอาผู้หญิงเดินเข้ามาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ดีขึ้นมากแล้วครับคุณอา"
"แบบนี้ก็ใกล้ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะสิ" ส่วนนี่เป็นน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความยินดีของอาผู้ชาย
"ใกล้แล้วครับ ถ้ากายภาพจนช่วยเหลือตัวเองได้แล้วอาหมอก็บอกว่ากลับบ
