หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วกับการจากลาในวันนั้น ตอนนี้เมรินดาก็ได้เข้ามาทำงานที่บริษัทของมารดาอย่างเต็มตัว เธอก็ยังทำงานในส่วนดูแลฝ่ายการตลาดอย่างที่ชอบและถนัด พยายามหมกมุ่นกับงานตรงหน้า ไม่อยากจะนึกถึงอะไรทั้งนั้น เสียงประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะขึ้นเบาๆก่อนที่เลขาสูงอายุจะก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า
“คุณเมย์ มีคนมาขอพบค่ะ”
“ใครเหรอคะป้าสมร?”
“เขาบอกว่าชื่อวิลเลี่ยมค่ะ”
“ไปบอกเขาเข้ามาได้เลยค่ะป้า” ก่อนที่เลขาจะเดินไปเชิญอีกคนให้เข้ามา
“สวัสดีครับคุณเมย์” วิลเลี่ยมยิ้มทักทายมาตั้งแต่หน้าประตูห้อง
“มาหาถึงที่นี่เลย คุณวิลมีอะไรเหรอคะ?”
“ผมเอาของที่คุณเมย์ยังไม่ได้เอามาจากห้องพักเจ้านายมาให้ครับแต่อยู่หลังรถ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“คุณเมย์โอเคใช่ไหม?”
“ทำไมเหรอคุณเห็นฉันเป็นทุกข์หรือยังไง ฉันก็สบายดี ฉันแฮ๊ปปี้มากไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
วิลเลี่ยมยิ้มให้ก่อนจะควักเอาซองสีน้ำตาลในเสื้อสูทส่ง
