ช่วงค่ำของวันเดียวกันอเล็กซานเดอร์ก็กลับมายังโรงแรมที่พัก เขาเปิดประตูเข้าไปก็เห็นสองแม่ลูกนอนกอดกันอยู่บนโซฟาตัวยาว ชายหนุ่มถึงกับยิ้มน้อยๆให้กับภาพน่ารักๆตรงหน้า พลางนึกไปถึงตัวเองนี่ถ้าเขาบ้างานน้อยลงอีกสักนิด
ชีวิตแต่งงานของเขาเมื่อหลายปีก่อนก็คงไม่จบลงแบบนี้ ป่านนี้คงมีลูกน้อยวิ่งมารับเขาเวลากลับบ้านด้วยความดีใจในทุกๆวัน แต่ก็นะอดีตมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เขาก็ไม่ควรจะไปนึกถึงให้ชีวิตหมดกำลังใจ ก่อนจะค่อยๆวางเสื้อสูทตัวนอกพาดไว้บนโซฟาก่อนจะเดินไปเปิดเอาเครื่องดื่มในตู้เย็นมาเทใส่แก้ว
“คุณ มานานแล้วเหรอคะ?” เสียงงัวเงียตื่นขึ้นมาถามพร้อมกับมองนาฬิกาบนผนังข้างฝา ซึ่งบ่งบอกเวลาเกือบจะสองทุ่มเข้าไปแล้ว
“ฉันทำเสียงดังให้เธอตื่นหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ คุณทานข้าวมาหรือยัง?” เมรินดาลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับเขาที่ถือแก้วเบียร์มานั่งลงข้างๆกัน
“ยังไม่หิว เธอหิวหรือยังทำไมไม่สั่งมากินก่อน” ใบหน้
