ร่างบางออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันรอบกายเพียงผืนเดียว แม้ยังรู้สึกเจ็บเวลาก้าวเดินตรงกลางกายแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ ร่างบางเดินหาเสื้อผ้าชุดที่ตัวเองสวมใส่มาเมื่อวานก็ไม่เจอ หมุนซ้ายหมุนขวาอยู่ในห้องกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่มี
“หายไปไหนเนี่ย” บ่นพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของชายหนุ่มเพื่อดูว่าเขาเอาเก็บไว้ข้างในนี้หรือไม่แต่สิ่งที่ได้คือไม่มี ร่างบางยกมือขึ้นเท้าเอวมองตู้เสื้อผ้าด้วยความโมโห
“ใครเอาไปไหนวะ หรือว่า” เร็วเท่าความคิดจีรณาเปิดไปเปิดประตูห้องนอนออกด้วยความเร็ว ร่างบางเดินอาดๆ เข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ที่โซฟากลางห้องคุยงานกับลูกน้องอยู่โดยลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพล่อแหลมไม่น่าดูเลยสักนิด “นี่คุณ เอาชุดฉันไปไว้ไหน” เสียงพูดติดห้วนที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เบญจมินและไมเคิลหันกลับมามองและทั้งคู่ก็ต้องตกใจตาเบิกกว้างโดยเฉพาะไมเคิลที่มองร่างบอบบางที่ดูจะอว
