หย่ารักคุณ

บทที่ 4 ฉันเตรียมทุกอย่างเพื่อเธอโดยเฉพาะ 3

“หึ... อิจฉาล่ะสิ! เพราะอย่างนั้นคุณก็เลยแกล้งเนตรใช่ไหม?”

“ฉันไม่ได้ทำ!”

เธอปฏิเสธเสียงหนักแน่น เขาเพียงแค่เลิกคิ้ว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน แล้วถามเสียงนุ่มทุ้มว่า

“แล้วทำไมผมต้องเชื่อคุณ”

เธอเบิกตากว้าง อึ้งไปหลายอึดใจ ขนตายาวกระพือถี่ๆ อย่างควบคุมน้ำตาและความเจ็บปวดไม่ได้ ในลำคอตีบตันเหมือนถูกอะไรอุดจนพูดไม่ออก

คนเป็นผัวเมียกัน ก็น่าจะมีความเชื่อใจเล็กๆ น้อยๆ ให้กันบ้างเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ?

แต่เขาไม่มี...

แล้วเธอจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?

หญิงสาวหลุบตาลงต่ำ ปล่อยวางแล้ว เขาอยากจะคิดอะไร ยังไงก็ตามใจเขาเถอะ เธอขี้เกียจอธิบาย ไม่รู้ต้องพูดหรือทำอย่างไรแล้ว

แต่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเขามีหรือที่กัดเธอแล้วจะยอมปล่อยง่ายๆ เขาเชยหน้าเธอขึ้น บังคับให้มองสบตาที่จ้องเธอเขม็ง แล้วถามย้ำอีกครั้ง

“คุณมีค่าพอให้ผมเชื่อไหม?”

ขวัญรักขมวดคิ้ว จ้องตาเขากลับอย่างไม่หวั่น ยืนยันในความบริสุทธิ์ของตัวเอง เขาจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่เธอไม่ยอมให้ใครมากล่าวหากันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไอศูรย์กระตุกยิ้มมุมปาก มองไม่ออกว่าเยาะเย้ยหรือพอใจ สายตาคมค่อยๆ กวาดพิศใบหน้างดงามของภรรยาทุกส่วนอย่างละเอียด ใบหน้าของเธอเรียวยาว ตาคมโต ขนตายาวเป็นแพงอนสวยรับกับคิ้วโก่งเรียวบาง จมูกโด่งลาดเอียงปลายงุ้มพอดี ปากบางแต่อวบอิ่มมีสีระเรื่อดึงดูดให้อยากจูบลงไป

มองเผินๆ ขวัญรักไมได้สวยสะดุดตา แต่ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์น่าค้นหา…

สายตาที่มองเธอลึกซึ้งมากขึ้น แต่ไม่เผยอารมณ์อ่อนไหวให้เห็น มันถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยความซับซ้อนยากจะคาดเดาได้ จู่ๆ สายตาของเขาก็ลุกวาวเหมือนจะนึกเรื่องดีๆ ออก เอ่ยถามเธอว่า

“คุณเกิดวันที่เท่าไหร่”

ถึงจะสงสัยว่าเขาถามทำไม แต่เธอก็ตอบตามตรง

“25 ธันวาคม”

“วันเดียวกับเนตร?” เขาเลิกคิ้วแปลกใจ

ขวัญรักพยักหน้า ใจปวดแปลบ คนอื่นมักจำได้ว่าวันนี้เป็นคริสมาสต์ แต่เขากลับจำได้แม่นยำว่าเป็นวันเกิดของคนรัก

ก็น่าอยู่หรอก... ทุกปีทางบ้านจะจัดงานวันเกิดให้กับเนตรกมลอย่างใหญ่โต เพื่อร่วมฉลองเทศกาลแห่งความสุขในคราเดียวกัน ในมือหล่อนมักมีของขวัญมากมาย มีพ่อแม่และผู้คนห้อมล้อม มีรอยยิ้มเปี่ยมสุข แตกต่างจากเธอที่ได้แต่ยืนอยู่เงียบๆ ในซอกมุม ไม่เป็นที่จดจำของใคร แม้แต่พ่อแท้ๆ ก็ยังไม่สนใจว่าเธอเองก็เกิดวันนี้เช่นกัน

ในความทรงจำเธอไม่เคยได้รับของขวัญและคำอวยพรจากพ่อ มีแต่ฝากคนส่งของขวัญมาให้หลังจากนั้น มีแค่แม่คนเดียวที่อยู่ร้องเพลงวันเกิดให้เธอ กระทั่งท่านจากไป เธอก็ไม่เคยได้ยินใครร้องเพลงนี้อีกเลย ยังดีที่มีนุชจรินทร์และพุฒาส่งคำอวยพรและของขวัญให้ทุกปี พลอยทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกอ้างว้างได้บ้าง

“กลับบ้านไปแต่งตัว เย็นนี้มีงานเลี้ยง” ไอศูรย์บอกเสียงนุ่ม

ขวัญรักตะลึงแกมประหลาดใจ ไม่แน่ใจว่าหูฝาดไปรึเปล่า...

งานเลี้ยง?

แต่งงานกันมาสองปี ไอศูรย์ไม่เคยพาเธอไปออกงานเลยสักครั้ง ไม่แม้แต่จะคิด คงเพราะไม่อยากให้ใครคอยตอกย้ำว่าเธอคือภรรยาของเขา

แล้ววันนี้นึกยังไง?

เขามีอะไรแอบแฝงอยู่กันแน่?

ขวัญรักมองเขาเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่กล้าคิดเยอะหรือเข้าข้างตัวเองว่าเขาเกิดมีจิตพิศวาส ในใจยิ่งลนลานมองเขาอย่างสับสน

เห็นเธอไม่ยอมพูด มือหนาที่คลายออกบีบกระชับปลายคางเธออีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มบึ้ง น้ำเสียงเยียบเย็นทะลุเข้ามาที่แก้วหูของเธอว่า

“ทำไม... จะไม่ไป?”

เขาจ้องเขม็งเหมือนพร้อมจะจู่โจมเธอได้ทุกนาที ขวัญรักจึงไม่มีเวลาคิดหรือกล้าขัดขืน เธอมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ผงกหัวหงึกหงัก ทำหน้าเปิ่นๆ อย่างน่าเอ็นดู

ไอศูรย์เหมือนจะยิ้มอยู่ในที คลายแรงบีบลงกระทั่งปล่อยมือจากคางเธอ ดึงมือขวัญรักให้เดินตามเขาออกไปพร้อมกับกระเป๋าที่คว้ามาถือเอาไว้เอง