หย่ารักคุณ

บทที่ 7 เราจบกันแค่นี้เถอะ 4

หญิงสาวนั่งรอเงียบๆ อยู่ในมุมที่ไม่มีคนพลุกพล่าน กระทั่งได้เวลาที่สายการบินแจ้งให้เตรียมตัวขึ้นเครื่อง จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่น หัวใจของเธอสั่นไหวตาม รีบเปิดกระเป๋าสะพายควานหามันขึ้นมา ไม่ใช่สายเรียกเข้า แต่เป็นการส่งข้อความ

เธอมองชื่อคนส่งแล้วหัวใจเต้นแรงลุ้นระทึก มีตัวอักษรปรากฏอยู่เพียงสองสามคำสั้นๆ ว่า

หย่ากันเถอะ

หัวใจของเธอดิ่งวูบแล้วกระแทกพื้นอย่างรุนแรง มือที่ถือโทรศัพท์เย็นเฉียบ นี่สินะสิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยจากผู้ชายใจดำคนนั้น แค่ขอเลิกกัน เขายังไม่ยอมโทร. หาเธอเลย

ยังมีอะไรที่โหดร้ายกับเธอมากกว่านี้อีกไหม?

ฮึ... เธอนี่มันโง่จริงๆ ขวัญ!

เธอหัวเราะพร้อมน้ำตาที่ร่วงแหมะ เธอยกมือปาดทิ้ง แต่ยิ่งปาดก็ยิ่งร่วง แป๊บเดียวน้ำตาก็อาบหน้าจนน่าอาย

ไหนๆ ก็อายแล้ว... เธอจึงปล่อยมันไหลออกมาให้หมด!

ขวัญรักนั่งนิ่ง ไม่ตอบข้อความ อีกฝ่ายก็ส่งมาข้อความยาวพรืดมาติดๆ กันอีกสองสามประโยคว่า

เราแต่งงานกันเพราะธุรกิจ มันไม่แฟร์กับคุณ

คุณยังสาวยังสวย ยังเริ่มต้นใหม่ได้ หาผู้ชายดีๆ สักคนที่เขารักคุณเถอะ อย่าเสียเวลากับผมเลย

ถ้าคุณยอมหย่า คุณอยากได้อะไร ผมจะให้ทุกอย่างตามที่คุณขอ

น่าขำ... เพียงแค่จะโน้มน้าวให้เธอยอมหย่า เขาพิมพ์มากกว่าที่พูดกับเธอในแต่ละวันเสียอีก แถมยังกล้าพูดเรื่องแฟร์ไม่แฟร์กับเธอด้วย

แฟร์หรือ?

ตั้งแต่เขายอมแต่งงานกับเธอเพื่อพินัยกรรม ทอดทิ้งเธอ ทำร้ายจิตใจเธอ ไม่เคยสนใจไยดีความรู้สึกของเธอเลยสักครั้ง เขานึกอยากจะแต่งก็แต่ง อยากจะหย่าก็หย่าเลย

ทั้งหมดนี้มีอะไรแฟร์สำหรับเธอบ้างล่ะ?

เธอมองข้อความเหล่านั้นด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไร้สาระ นึกอยากจะร้อง ‘ว้าว!’ ตอกหน้าเขานัก ขณะที่พิมพ์เพียงสองคำ...

ตกลง

หมดเวลาของความเสียใจแล้ว!

ขวัญรักเก็บน้ำตา หิ้วสัมภาระเดินขึ้นเครื่อง ตลอดทางเดินที่ทอดยาว ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเหลือคณา เหมือนกับว่าเธอถูกทิ้งเอาไว้เพียงคนเดียว

เดินมาจนถึงประตูทางเข้า เธอหันมองไปข้างหลังอีกครั้งอย่างอาลัย แล้วพูดทิ้งท้ายในใจอย่างปวดร้าวว่า

“ลาก่อน... ความรักของฉัน บ้านเกิดของฉัน”

ภายในห้องทำงานประธานบริหาร ไอศูรย์แทบไม่ได้สนใจรายงานที่เลขากำลังสาธยายให้ฟังอยู่เลยสักนิด ดวงตาคมจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับจะจ้องให้ทะลุลงไปจนมองเห็นคนทางปลายสายได้ยังไงยังงั้น

เขาพิมพ์ข้อความส่งให้ขวัญรักตั้งมากมายหลายประโยค แต่ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับ หน้าจอระบุว่าอ่านแล้ว แต่ไม่มีข้อความตอบโต้เหมือนเขาแชตอยู่คนเดียว

ขวัญรักเป็นอะไร?

โกรธเหรอ?

ทำไมไม่ตอบ?

เธอไม่เข้าใจรึไง... ที่เขาเลือกส่งข้อความ เพราะคิดว่าคงดีกว่าเผชิญหน้ากันตรงๆ ตัวเขาน่ะจะยังไงก็ได้ จะเจอหน้า โทร. หาหรือส่งข้อความก็ไม่มีผลกระทบกับเขานัก แต่เขาไม่อยากทำร้ายขวัญรักไปมากกว่านี้ นี่จึงเป็นวิธีขอเลิกที่เขาคิดว่านุ่มนวลและดีที่สุดสำหรับสองฝ่าย

สิ่งที่เขาพิมพ์ไปทุกคำมาจากความรู้สึกหวังดีอย่างจริงใจ ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นที่นี่ เขาก็ไม่อยากยื้อให้เธอยิ่งเจ็บ เขาบอกตัวเองตอนที่เห็นขวัญรักเดินจากไปว่า

นั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาทำให้เธอเจ็บ!

เขาจึงตั้งใจจะไม่กลับบ้าน เลือกพักภายในห้องเลานจ์ส่วนตัวที่บริษัทแทน เพราะต้องการให้เวลาเธอได้คิดทบทวน ถึงจะรู้จากแม่บ้านว่าเธอไม่อยู่ แต่ก็เดาไม่ยากว่าเธอไปที่ไหน ขวัญรักไม่มีเพื่อนสนิทนอกจากนุชจรินทร์ เมื่อเธอเลือกที่จะอยู่ที่นั่นแล้วสบายใจ เขาก็จะไม่ไปรบกวน อยากให้เวลาเธอคิดเต็มที่

ขวัญรักไม่ควรมาเสียเวลาอยู่กับผู้ชายที่ไม่รักเธอ แต่ควรค้นหาความสุขจากคนที่พร้อมจะปกป้องดูแลเธอได้ แน่นอนว่าเขาพร้อมที่จะสนับสนุนเธอ อวยพรเธอ และไม่เคยคิดจะเอาเปรียบเธอด้วย

ถึงอย่างไรขวัญรักก็เคยเป็นผู้หญิงของเขา ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา เห็นแก่ความดีของเธอ เขาไม่มีทางให้เธอไปตัวเปล่าแน่ เขาจะมอบสิ่งตอบแทนทุกอย่างที่ขวัญรักต้องการ ไม่ว่าจะล้ำค่าแค่ไหนเขาก็ไม่เกี่ยง ยกเว้นเพียงสิ่งเดียวที่ไม่สามารถให้ได้...

‘หัวใจ’ ของเขา