บทที่ 7 เราจบกันแค่นี้เถอะ 7/1

747 Words
ขวัญรักเร่งฝีเท้าเดินจ้ำเอาราวกับหนีคมหอกที่พุ่งมาจ่อคอหอย เธอออกจากบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างไม่รู้ทิศ กว่าจะรู้อีกทีก็ยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าป้ายรถประจำทางเพียงลำพัง จู่ๆ ก็รู้สึกตัวว่าเธอไม่มีที่ไป! หลังต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่คาดไม่ถึง ภาพที่สองคนจูบกันอย่างดูดดื่มยังคงติดตาเธอไม่หาย ขวัญรักจึงไม่อยากกลับบ้านไปเจอหน้าไอศูรย์ให้ใจยิ่งเจ็บ จะกลับไปบ้านพ่อ เธอก็ต้องเจอหน้าเนตรกมลอยู่ดี ซ้ำคงยิ่งอึดอัดหากต้องอยู่กับครอบครัวที่เห็นเธอเป็นส่วนเกินเท่านั้น แล้วเธอควรไปที่ไหนดี... ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย หญิงสาวคิดถึงแม่สุดหัวใจ หากตอนนี้ท่านยังอยู่ เธอจะโผเข้าซบอกแม่แน่นๆ ระบายความอัดอั้นตันใจทั้งหมดและร้องไห้ให้ชุ่มปอด ให้สมกับความทุกข์ระทมที่ต้องทนเก็บกดเอาไว้มาเนิ่นนาน ขวัญรักตัดสินใจขึ้นรถมุ่งหน้าไปวัดที่บรรจุร่างของท่านไว้ นั่งเลื่อนลอยอยู่หน้าป้ายอัฐิของแม่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน รู้แต่ว่าเธออยู่ตรงนี้ตั้งแต่ฟ้าแจ้งยังฟ้ามืดแล้วก็ยังไม่มีทีท่าจะลุกขึ้น ในใจเฝ้าคิดวนเวียนถึงชีวิตการแต่งงานที่ล้มเหลว คำพูดทุกคำของเขาดังสะท้อนอยู่ในใจเธอทีละคำ สีหน้าและแววตาเย็นชาที่มองเธออย่างไร้ความรู้สึก เธอรักไอศูรย์ รักหมดหัวใจ... รักเท่าชีวิตของเธอ... แต่พอถูกเขาตอกหน้ากลับมาว่าไม่เคยรักเธอ ที่แต่งงานกันก็เพราะผลประโยชน์ล้วนๆ แถมประกาศชัดเต็มสองหูเธอว่าคนที่เขารักคือเนตรกมล เป็นแบบนี้... เธอเองก็ไม่รู้จะกล่อมตัวเองได้อย่างไร จะหาเหตุผลอะไรมาดันทุรังที่จะรักเขาต่อไปอีกล่ะ? ไม่รู้แม้กระทั่งว่า สุดท้ายแล้วชีวิตคู่ที่เหลือจะจบลงแบบไหน? หญิงสาวทอดถอนใจ มองภาพถ่ายที่ยิ้มแย้มสวยงามของแม่ แล้วหวนนึกถึงคำพูดก่อนจากของท่าน แม่ย้ำกับเธอนักหนาว่าให้ใช้ชีวิตดีๆ อยู่อย่างมีความสุข ถึงจะไม่สุขที่สุดก็ขออย่าให้เป็นทุกข์เท่านั้นพอ อย่าจมอยู่ในห้วงรักจนถอนตัวไม่ขึ้นเหมือนกับท่าน นี่เป็นความหวังและสิ่งสุดท้ายที่ท่านยังมีห่วงต่อลูกสาวคนเดียวเช่นเธอ... แต่เธอไม่เพียงลืมเลือนคำสอนของท่าน ที่ร้ายตอนนี้เธอยังปล่อยตัวให้ถลำลึกจนเจ็บปวดรวดร้าวไม่ต่างกับตอนที่เห็นแม่ร้องไห้เพราะความเสียใจเลย เธอเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลย... เธอทำให้ท่านมีห่วงใช่ไหม? หากแม่ยังอยู่และเห็นเธอในสภาพที่ตกต่ำเศร้าหมองแบบนี้ละก็ ท่านคงผิดหวังและเสียใจยิ่งกว่าเธอหลายเท่า! จิตใจของเธอยิ่งหดหู่ น้ำตาที่ยังไม่ทันแห้งก็เอ่อล้นจนเปียกชุ่มขนตาแพยาวอีกครั้ง ในใจพยายามต่อสู้และกรีดร้องนับล้านๆ ครั้ง แต่ยิ่งดิ้นรนเท่าไรก็ยิ่งจมดิ่งอยู่ในเหวลึกไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งมืดมนและสิ้นหวังมากขึ้น แม่คะ... หนูควรทำยังไงดี? เธอคร่ำครวญถึงท่านโดยไร้เสียงสะอื้น แต่หัวใจค่อยๆ แตกสลายกลายเป็นหมอกควันที่หนาแน่นไร้หนทาง อยากให้มีมือใครสักคนช่วยมาปัดเป่าให้บางเบา พอให้เธอได้เห็นแสงอันริบหรี่สักนิดก็ยังดี ติ๊ง… เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด ขวัญรักปาดน้ำตาแล้วคว้ากระเป๋าหยิบมันออกมา ในใจยังหวังว่าจะเป็นไอศูรย์ที่ส่งข้อความมาเพื่ออธิบายกับเธอ แต่ก็ต้องผิดหวังซ้ำซาก... เห็นชื่อคนส่ง เธอแทบไม่มีอารมณ์จะเปิดอ่าน นั่งยิ้มเยาะตัวเองที่ยังมัวโง่งมไม่เลิก มีความจำเป็นอะไรที่ไอศูรย์จะต้องทำเรื่องไร้สาระกับคนที่เขารังเกียจแบบเธอด้วยล่ะ หญิงสาวมองหน้าจออีกครั้ง อีกฝ่ายเป็นเพื่อนเธอมาช้านาน ไม่ว่าพุฒาจะส่งข้อความหาเธอเพราะเหตุใด เธอเชื่อว่าจะต้องเป็นเรื่องดีทั้งนั้น เธอกวาดตาอ่านเพียงครั้งเดียว หัวใจที่สิ้นหวังก็ผุดความหวังขึ้นมา รู้สึกได้ถึงแสงสว่างในความมืดมิด เป็นอย่างที่คิด นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเธอจริงๆ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD