หย่ารักคุณ

บทที่ 7 เราจบกันแค่นี้เถอะ 2

หญิงสาวมองหน้าจออีกครั้ง อีกฝ่ายเป็นเพื่อนเธอมาช้านาน ไม่ว่าพุฒาจะส่งข้อความหาเธอเพราะเหตุใด เธอเชื่อว่าจะต้องเป็นเรื่องดีทั้งนั้น

เธอกวาดตาอ่านเพียงครั้งเดียว หัวใจที่สิ้นหวังก็ผุดความหวังขึ้นมา รู้สึกได้ถึงแสงสว่างในความมืดมิด เป็นอย่างที่คิด นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเธอจริงๆ

เธอไม่ได้ตอบกลับพุฒาทันที เพราะต้องการคิดใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน...

ขวัญรักทบทวนเรื่องราวความรักและความเจ็บปวดระหว่างเธอกับไอศูรย์อีกครั้ง เธอมอบความรักให้ผู้ชายคนหนึ่งมานานเกินสิบปี แต่ไม่เคยได้อะไรคืนมา

เธอควรจะทนต่อไปไหม?

ทนแล้วจะมีวันนั้น... วันที่เธอได้สิ่งที่ต้องการรึเปล่า?

วันที่เขาจะรักเธอขึ้นมาบ้าง...

หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ คิดทุกอย่างด้วยเหตุและผล ไม่มีอคติ ไม่ใช้เพียงอารมณ์หรือหัวใจ แต่ใช้สมองร่วมด้วย คิดถึงผลได้ผลเสีย อนาคตนับจากนี้และสิ่งที่เธอต้องเผชิญต่อไป...

สุดท้ายก็ได้คำตอบที่สมควร

ขวัญรักเงยหน้ามองรูปถ่ายของแม่อีกครั้ง รู้สึกได้ว่าท่านยิ้มกว้างและสวยงามมากกว่าเดิม เหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ให้รู้ว่าเธอคิดถูกแล้วละมั้ง

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูจะใช้ชีวิตให้ดีและมีความสุขเหมือนที่แม่หวัง แม่เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะ”

เธอยิ้มให้ท่าน สัญญากับป้ายหน้าอัฐิของแม่อย่างเข้มแข็ง

เมื่อตัดสินใจแน่วแน่แล้ว คนเดียวที่เธอคิดถึงในตอนนี้ก็คือเพื่อนสนิท อยากจะแบ่งปันความทุกข์และสิ่งที่คิดให้นุชจรินทร์รับรู้ พอยืนอยู่หน้าประตูห้องหล่อนภายในคอนโดระดับกลางแห่งหนึ่งแถบตัวเมือง ขวัญรักตั้งใจว่าจะยิ้มแย้มแสร้งทำว่าไม่เป็นไร

แต่ไม่รู้ทำไมพอเห็นหน้าเพื่อนรักปุ๊บ น้ำตาของเธอก็ร่วงเผาะทันที

จู่ๆ ความเจ็บปวดเสียใจก็เอ่อล้นออกมาจนเธอควบคุมไม่ได้ คงเพราะนุชจรินทร์เป็นคนที่เธอไว้ใจและสนิทใจสามารถพูดได้ทุกเรื่อง เธอจึงไม่เหลือมาดปล่อยโฮออกมาต่อหน้าหล่อนอย่างสุดกลั้น

ทีแรกนุชจรินทร์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็กอดเธอไว้ ลูบหัวปลอบใจโดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้เธอร้องไห้จนหนำใจ น้ำตาเหือดไม่มีให้ไหลแล้ว จึงลุกขึ้นเดินไปอุ่นนมร้อนๆ ใส่แก้วยื่นมาให้ รอจนเธอสบายใจขึ้นมาก จึงเอ่ยถาม

“แล้วแกจะเอายังไงต่อ”

“ฉันจะไปอเมริกา”

“ไปหาพุฒ?”

“ใช่ เขาเพิ่งข้อความชวนให้ไปทำงานที่นั่นด้วยกัน มีตำแหน่งที่เหมาะกับสายงานของฉันว่างอยู่พอดี เขาอยากให้ฉันไปหาประสบการณ์เพิ่มเพื่อความก้าวหน้า”

นุชจรินทร์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ก็ดีนะ อยู่ที่นี่ก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ ลองเปลี่ยนที่อยู่ไปเจอสิ่งแวดล้อมและผู้คนใหม่ๆ บ้าง บางทีแกอาจจะลืมไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นได้สักวัน”

ขวัญรักไม่ตอบ การรักใครคนหนึ่งมาทั้งชีวิต พอคิดจะตัดแล้วใช่ว่าจะลืมกันได้ง่ายๆ เพราะเธอใช้หัวใจรักเขา ไม่ใช่สมอง ความเจ็บปวดจึงฝังลึกและอยู่ในใจไปอีกนาน แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ เธอจะลืมเขาให้ได้แม้จะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตก็ตาม

“แล้วจะไปเมื่อไหร่”

“อาทิตย์หน้า”

“เร็วขนาดนั้นเลย”

“ฉันอยากจะไปเตรียมตัวล่วงหน้าก่อนสักเดือนหนึ่ง”

แม้จะใจหายอยู่บ้าง แต่นุชจรินทร์ก็เข้าใจความคิดของเธอดี จึงไม่เอ่ยขัด

“ตามใจแก ระหว่างนี้ก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนฉันไปพลางๆ เดี๋ยวแกไปแล้ว ฉันคงคิดถึงแย่เลย”

หล่อนทำหน้าหงอยนิดๆ ทำเอาขวัญรักอดซึ้งใจไม่ได้ ไม่ว่าจะเมื่อไรเพื่อนรักคนนี้ก็ยังแสนดีกับเธอไม่เคยเปลี่ยน เธอเองไม่ควรทำให้หล่อนเป็นห่วงไปมากกว่านี้

“ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”

เธอเอ่ยชวนพร้อมกับควงแขนนุชจรินทร์ ฝืนทำเป็นร่าเริง แม้ในใจจะยังคงเจ็บปวดมากก็ตาม