หย่ารักคุณ

บทที่ 3 คนเลือดเย็นในสายตาเขา 4

ภายในห้องพักของเนตรกมลยังคงมีเสียงพูดคุยหัวเราะสนิทสนมดังขึ้นเป็นระยะ ส่วนใหญ่เป็นชมโฉมและญาดาที่พูดชื่นชมลูกชายและลูกสาวของอีกฝ่าย นานๆ จึงจะหันไปถามความเห็นของนิพนธ์สักครั้ง เขาตอบรับสั้นๆ ด้วยรอยยิ้มบางๆ ส่วนสองหนุ่มสาวที่เป็นหัวข้อสนทนา ฝ่ายหญิงนั้นมีท่าทีขัดเขินอย่างเด่นชัด ส่วนฝ่ายชายนั่งหน้านิ่ง สีหน้าที่ไร้อารมณ์แทบไม่กระดิกเลย

“ดิฉันอยากได้หนูเนตรมาเป็นลูกสาวจริงๆ นะคะคุณญาดา คุณนิพนธ์”

“แหม... ไม่ดีมั้งคะคุณพี่ คุณไอศูรย์ยังไม่ได้หย่าเลย”

“ดีสิคะคุณญาดา เราต่างก็รู้ว่าเด็กสองคนรักกันแค่ไหน ถ้าคุณนิพนธ์ไม่ว่าอะไร ดิฉันจะจัดการให้ตาอิศย์หย่ากับขวัญรัก แล้วมาสู่ขอยัยเนตรอย่างเป็นทางการค่ะ”

“คุณแม่คะ” เนตรกมลฟังแล้วอุทานด้วยความตกใจ ปฏิเสธทันควัน “อย่าเลยค่ะ เนตรไม่อยากเป็นมือที่สามทำให้ครอบครัวของอิศย์เดือดร้อน”

พูดพลางหันหน้าชำเลืองมองชายหนุ่ม มีทั้งความกระดากและละอายใจ ไอศูรย์ขมวดคิ้วขึ้น แต่ยังคงนิ่งเงียบไม่พูดหรือขัดอะไร เป็นแม่ของเขาที่ยังคงเจ้ากี้เจ้าการพูดต่อ

“อุ๊ย! มือที่สามอะไรกันล่ะลูก ขวัญรักต่างหากที่เข้ามาแทรกกลางพวกหนู นี่ถ้าไม่เพราะคำสั่งเสียของคุณย่าละก็ ตาอิศย์ไม่มีวันแต่งงานกับคนอื่นนอกจากหนูเนตรเด็ดขาด”

“แต่ถึงยังไงอิศย์กับขวัญก็แต่งงานเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายกันแล้วนะคะ อีกหน่อยก็ต้องมีลูก เนตรไม่อยากทำให้ขวัญไม่สบายใจ ไม่อยากทำให้เด็กที่เกิดมามีปมด้อยด้วย”

“จะมีประโยชน์อะไรล่ะลูก ในเมื่อพวกเขาไมได้รักกัน รังแต่จะทรมานกันทั้งสองฝ่ายเปล่าๆ สู้หย่ากันให้จบเรื่องแล้วไปมีความสุขกันไม่ดีกว่าหรือ”

“แต่...”

เนตรกมลยังไม่ทันพูดก็ถูกแม่หล่อนชิงแทรกขึ้นว่า

“ก็ถูกอย่างที่คุณพี่พูดนะคะ คนไม่รักกัน แต่งงานกันไปก็มีแต่ความทุกข์ จริงไหมคะคุณพนธ์”

ญาดาหันมาถามสามี เพราะเขาเองก็เคยถูกผู้ใหญ่บังคับให้แต่งงานกับโสมนภา ถึงจะมีขวัญรักเป็นโซ่ทอง แต่ก็ไม่อาจคล้องใจเขาได้ เพราะหัวใจเขาอยู่ที่หล่อน และหล่อนก็ได้ก้าวเข้ามาเป็นเมียหลวงของเขาในเวลาอันรวดเร็ว ส่วนโสมนภาก็ตรอมใจจนตายไปอย่างโดดเดี่ยว รวมถึงความรักทั้งหมดที่ถูกถ่ายทอดต่อไปยังลูกของหล่อน แทบไม่เหลือถึงลูกของโสมนภา

นิพนธ์มีสีหน้าที่ขรึมขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด จึงถูกคนใจร้อนอย่างชมโฉมเร่งเร้า

“ว่าไงคะคุณนิพนธ์ ถ้าทางคุณไม่ขัดข้อง ดิฉันจะได้รีบจัดการเรื่องหย่าและมาขอหนูเนตรให้เร็วที่สุด”

นิพนธ์ครุ่นคิดสองจิตสองใจ ทั้งเนตรกมลและขวัญรักต่างก็เป็นลูกสาวของเขา แต่กลับต้องมาพัวพันเรื่องรักสามเส้าเช่นนี้ คนหนึ่งเป็นภรรยาที่ถูกต้อง ส่วนอีกคนก็รักลึกซึ้งกันมานานหลายปี ไม่ว่าจะตัดสินใจอย่างไรก็ทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขากลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

แต่หากลองคิดในมุมมองของเขา การแต่งงานที่ปราศจากความรักถือเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง ดูเขาเป็นตัวอย่างสิ เขาแต่งงานกับโสมนภา แต่ไม่เคยมีความสุขเลย แม้หล่อนจะดีแสนดี รักเขาอย่างจริงใจ ช่วยเหลืองานเขาทุกอย่าง แต่เขากลับมอบให้หล่อนได้เพียงความเสียใจและอ้างว้าง ลูกที่เกิดมาอย่างขวัญรักก็พลอยไม่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อด้วย

เขารู้สึกผิดและละอายใจทุกครั้งที่เจอหน้าโสมนภากับลูก แต่เขาไม่อาจตัดใจจากญาดาได้จริงๆ เพื่อหลีกเลี่ยงความผิดบาปในใจ เขาจึงไม่ยอมเผชิญหน้าและละเลยสองแม่ลูกอย่างไม่น่าให้อภัย ตราบจนโสมนภาตายจากไปเพราะความเสียใจ เขายังไม่กล้าไปพบหน้าหล่อนที่ป้ายเก็บอัฐิอยู่ดี เพราะเขาอดสูเกินกว่าจะสู้หน้าหล่อนได้ ได้แต่นึกเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้

นิพนธ์พินิจมองลูกเขยหนุ่ม ไอศูรย์เองก็คล้ายกับเขาในวัยหนุ่ม รักมั่นในตัวเนตรกมลเพียงคนเดียว ถ้าหากได้แต่งงานใช้ชีวิตคู่ร่วมกันคงจะมีความสุขมาก

ส่วนขวัญรัก... ที่เป็นอยู่ตอนนี้ใช่ว่าจะมีความสุข สู้จบกันเสียตั้งแต่ตอนนี้ยังพอมีโอกาส ถึงจะเจ็บปวดสักหน่อยในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไป รอจนลูกสาวเขาได้พบกับคนที่รักจริง ถึงตอนนั้นเธอคงจะมีรอยยิ้มเปี่ยมสุขได้อีกครั้ง

ถ้าการเลือกของเขาจะสามารถแก้ไขความผิดพลาดที่อาจจะเกิดซ้ำรอยในอดีตได้ ไม่ให้ขวัญรักต้องเผชิญกับความเจ็บปวดจนตายเหมือนกับแม่ของเธอ เขาก็ยินดีที่จะทำ

“ถ้าพวกเขารักใคร่กันจริงๆ ผมก็ไม่มีอะไรขัดข้องครับ”

“คุณพ่อหนูเนตรเปิดไฟเขียวแล้ว ว่าไงล่ะตาอิศย์” ชมโฉมหันมาถามลูกชายยิ้มๆ