Minsan Pa (BL)

Part 7

Minsan Pa

AiTenshi

Part 7

Sa paglipas ng mga tag-ulan at tag-araw ay unti unti kong nakasanayan ang buhay sa loob ng bilangguan. Ngayon ay natuto na ako lumaban at makipagbuno sa mga taong gustong umabuso sa akin. Lumalaban ng pisikal sa pisikal at lakas sa lakas. Iyon nga lang ay may pagkakataong natatalo ako at muli nanaman akong nagiging biktima ng kanilang panggagamit sa akin. Sa mga nakalipas na buwan ay halos na 6 na beses na rin akong napasok sa pwet ng mga lalaking mas malalakas at mababangis na parang mga hayop.

Kasabay ng pagbabago ng panahon ay ang pagbabago rin ng aking paligid. Si Don ay nagkaroon ng trabaho bilang tagasilbi ni Baron, kasama siya laging nag-iikot nito para suriin ang mga selda, dahil si Don ay matalino, pinakinabangan ng tagabantay ang kanyang kaalaman. Ito ay benepisyo sa amin dahil kahit paano ay hindi napapag-initan ang aming grupo, pinili na rin ni Don na pasukin ang alok na iyon sa seguridad na hindi siya sasaktan o pagtitripan ng mga presong may sira sa ulo.

Ako naman ay itinalaga bilang katulong ng pinakamatanda preso sa silid aklatan at ginawang tagabenta ng aklat sa mga preso mahilig magbasa, trabaho rin ang linisin ang buong silid, punasan ang mga kagamitan at kolektahin ang mga donasyong libro galing sa labas. Samantalang ang makamundong gawain naman ni Aron at Ariel ay pansamantalang tumigil tila ba nagsawa sila sa isa’t isa makalipas ang ilang buwang p********k tuwing gabi. Si Aron ay naging malapit sa mga bago at mas sariwang preso. Madalas ay nakikita ko siya sa CR na nagpapakasasa sa laman kasama ang mga bagong salta. Samantalang si Ariel naman ay dati pa rin, malapit pa rin kami sa isa’t isa ngunit napapansin kong napapadalas ang pagsama niya kila Judda at sa iba pang preso sa kabilang istasyon.

“Tingnan mo naging abala tayong dalawa sa trabaho natin dito sa loob ng selda, hindi na natin masyadong nababantay yung dalawang loko-lokong iyon. Mukhang nagsawa na rin sila sa isa’t isa. Yang dalawang gago na iyan, ilang litrong t***d rin ang naitapon ko sa panonood ng live show nila tuwing gabi. Yung kahit na di ako nalilibugan ay nakakapag init pa rin yung mga posisyon na ginagawa nila,” ang wika ni Don habang kumakain kami ng tinapay sa gilid at pinagmamasdan si Aron na nakikipagtawanan sa mga bagong salta.

“Sinusubukan kong ipasok si Ariel sa silid aklatan, pinayagan naman siya ni Baron pero siya na mismo ang may kagustuhang tumanggi dito. Tingnan mo sumama na ito kila Judda, at kung saan saan pa.”

“Elric, kailangan mong tanggapin na tila nag-enjoy si Ariel sa pakikipagtalik niya sa kapwa niya lalaki. Kaya ngayon siya ay pambasang pamparausan ng mga tao dito sa selda. At iyang grupo ni Judda ay may kalokohang binabalak iyan kaya lihim silang binabantayan ng mga guwardiya at ilang mga espiyang preso,” tugon ni Don sabay salin ng malamig na softdrinks sa aking baso. “kung tutuusin ay maayos ang buhay natin dito sa loob, mas malinis ang pagkain diba? At hindi tayo madalas na nagtatrabaho ng mabigat katulad dati.”

“Kaya nga gusto kong kausapin si Ariel tungkol dito,” tugon ko naman.

“Nakup, wala na tayong magagawa kay Aron at Ariel, iyang dalawang iyan ay nalulong, hindi sa droga kundi sa matinding kalibugan,” ang hirit ni Don sabay tawa ng malakas.

Isang araw, mga bandang alas 6 ng hapon noong matapos ako sa duty sa silid aklatan, Dumiretso ako likuran banyo para magbawas pero bago iyon ay sinigurado ko muna na walang taong papasok mahirap dahil baka magalaw nanaman ako. Mabuti nalang at noong mga oras na iyon ay nakapila na sa kainan ang lahat, agad akong pumasok sa cubicle para dumudumi.

Ilang minuto rin ako sa ganoong posisyon at noong ako ay makatapos ay agad akong nag-ayos ng aking sarili. Lalabas na sana ako sa cubicle noong biglang bumukas ang pinakabungad na pinto at dito ay pumasok sina Judda at Ariel. Noong sandaling iyon ay alam ko na ang mangyayari sa pagitan nilang dalawa at hindi na bago sa akin. Agad na ang hubo si Judda at mabilis na nilapa ni Ariel ang ari nito habang siya ay nakaluhod. Mukhang naging bihasa na siya sa pagkain ng ari ng lalaki dahil nakita ko ang kanyang dila na paikot ikot at dinidilaan ang malaking ulo ng ari ng katalik. Hindi ganoon kalinis ang pagkakatuli kay Judda mayroon ito makapal na balat na nakalaylay sa kanyang ari, kitang kita ko kung paano kainin ang paglaruan ito ni Ariel.

Maya maya ay naghalikan sila dalawa, dila sa dila, labi sa labi, laway sa laway. Maya maya ay naghubo si Ariel, nilagyan ni Judda ng langis ang kanyang ari, sumampa si Ariel sa lababo at buong laya itong bumukaka, kitang kita ko ang maputi at mamula mulang butas ito na nakahain sa kanyang katalik.

Nangisi si Judda nilagyan niya ng langis ang daliri at agad na pinasok ito sa butas na nakatiwangwang sa kanyang harapan, napakanganga nalang si Ariel noong maramdamang nakapasok ang daliri sa kanyang lagusan, marahas ang ginawang paglalaro ni Judda sa kanyang butas, dalawang daliri ang gamit at wala siyang paki kung himatayin na si Ariel sa matinding sarap na nararamdaman.

Makalipas ang ilang minuto ay walang sabi sabing tinarak ni Judda ang nagbabagang p*********i sa butas ni Ariel, mas malaki ito at mas mahaba kaya namuti ang mata nito. Sa bawat hagod ni Judda at tumutulo ang laway ni Ariel na parang naging alipin ng matinding sarap at pagnansa. Samantalang si Judda naman ay walang humpay sa pagbarurot, walang awa at walang pakundangan, basta ang mahalaga ay makaraos lang siya.

Habang mabilis ang pag-araro nito sa kanyang butas ay napasigaw si Ariel pero agad na tinakpan ni Judda ang kanyang bibig, kitang kita ko ang pag sumpit ang katas ni Ariel sa kanyang tiyan habang mabilis siya binabayo ng katalik. Para itong babaeng nilabasan kahit hindi hinahawakan ng kanyang kamay ang kanyang sariling ari.

“Malapit na ako!” ang ungol ni Judda at noong marinig iyong ni Ariel ay niyakap pa niya ang pwet ng katalik at idiniin sa kanyang butas, doon sa loob sumabog si Judda at kapwa nanginginig ang kanilang mga kalamanan. Noong makaraos agad na hinugot ni Judda ang ari sa pwet ng kasama at mabilis itong lumabas. Iniwanan si Ariel na nakanganga, nakabukaka sa lalabo na parang isang bayarang puta habang tumutulo ang t***d sa butas nito.

Noong gabing iyon parang walang nangyari kay Ariel, nakahiga lang ito at nagbabasa ng aklat. Ako naman ay papatingin sa kanya, gusto ko siyang kausapin at gusto ko siyang pagbawalan o pigilan sa kanyang ginawa pero parang itong matinding pagnanasa niya o pagkaadik na hindi niya mapigilan. Pareho sila halos ni Aron na noon ay hindi nagpapansinan at tila parehong istranghero sa isa’t isa.

DALAWANG LINGGO ANG LUMIPAS..

Sa hinaba-haba ng pagtatangka kong makausap si Ariel ay siya na mismo ang lumapit sa akin isang hapon habang nakaupo ako sa rooftop ng ginagawang bagong gusali ng bilangguan. Inabutan niya ako ng isang boteng malamig na alak at saka kapwa namin pinagmasdan ang pagsapit ng dapit hapon sa kalangitan. “El, alam kong alam mo naman kung anong klaseng mundo na ang mayroon ako ngayon,” ang wika niya habang nakatanaw sa aking mukha.

Tumango naman ako bilang pagtungo. “Alam ko, ilang beses na kita nakikitang may katalik na iba’t ibang lalaki, kahit sa gabi ay napapanood namin kayo ni Aron,” ang sagot ko naman.

Natawa siya, “alam ko, pero sa tingin ko ay balewala nalang iyon sa akin. Alam mo mas mauna ako sa iyong na galawin dito sa bilanguan, ang kaibahan lang natin ay wala akong lakas para lumaban kaya ibinigay ko nalang, pinilit kong gustuhin kahit noong una ay nandidiri talaga ako. Pero noong naglaon ay nasarap na ako at hinahanap hanap ko na ang pakiramdam. Bakit ba kasi lalaban pa ako? Inenjoy ko nalang at itinalaga sa aking isipan na ganito na nga lang yung buhay na mayroon ako,” ang wika niya habang nakatanaw sa malayo.

Tumungga siya ng alak.

“Wala naman akong magagawa, ang bawat kilos at desisyon na ating ginagawa ay nakadepende pa rin sa akin. Maaari kitang bigyan ng daan daang payo ngunit sa huli ay ikaw pa rin ang masusunod sa mga bagay na nais mong mangyari. Bago tayo pumasok dito sa bilangguan ay nakatalaga na sa ating sarili at isipan na magiging mahirap ang lahat at natutuwa ako dahil umabot naman tayo ng taon na buhay at nakapag adjust sa magulong paligid. Ikaw ang naging matalik kong kaibigan Ariel at malaki ang utang ko sa iyo dahil ikaw ang tumayong lakas ko sa mga oras na nanghihina ako. Isa kang tunay na kapatid para sa akin,” ang wika ko sa kanya.

“Salamat rin sa iyo, kung wala ka dito? Baka matagal na rin akong sumuko. Naiinggit ako sa iyo kasi ay matatag ka, matapang at handang makipagpatayan para sa prinsipyo. Sana ay ganyan rin ako, sana natuto rin ako manuntok, manghampas ng tubo sa mukha at ulo, sana ay matibay rin ang sikmura ko. Pinipilit ko naman diba? Iyon nga lang ay hanggang dito lang ako. Sa mga nakalipas na buwan ay nakadepende lang ako sa proteksyon ni Aron kapalit noong ang pagpapaligaya at pag gamit niya sa akin sa tuwing gabi. Literal na proteksyon, yung walang makakagalaw sa akin na iba at hindi niya ako iiwanan na parang isang body guard. Ngayong may mga bagong salta na, ayaw na niya sa akin at doon na siya nakikipagtalik sa mga bagong dating. Alam mo ba nung huling beses na kinantot na niya ako, ang sabi niya sa akin ay “napaluwag na pala kita, sikipan mo naman hindi nahumahagod ang b***t ko.” Sobra akong nainis na sa kanya kaya tinadyakan ko siya sa ari at nag-away kaming dalawa. Paanong di ako luluwang dalawang beses niya ako kung tirahin sa isang araw,” ang wika ni Ariel na hindi malaman kung matatawa o maiiyak.

Muli siyang tumungga ng alak.

“Baka dito na tayo tumanda, at ayokong habang buhay nandito El,” ang wika niya ulit.

“May awa ang Panginoon, pasasaan pa at makakalis din tayo sa impyernong kinasasadlakan natin ngayon. Alam mo halos na taon na rin tayo dito at hanggang ngayon ay hindi ko pa rin magawang titigan ang ilang preso sa kanilang mga mukha dahil parang hindi naman tao ang tingin ko sa kanila kundi mga halimaw,” ang wika ko naman.

“Ako? Nasanay na akong babuyin ng mga halimaw na iyan, ito siguro ang literal na ibig sabihin dati ng tagabantay natin na dapat ay matapang ang ating mga sikmura,” ang wika ko niya naman sabay bitiw ng malalim na buntong hininga. “Ang buhay ay hindi katulad sa mga librong nababasa natin na laging may happy ending sa bida, na laging silang matatag at hindi sumusuko, pero kung sabagay ay libro lamang iyon, kathang isip ng mga manunulat kaya kahit anong gawin kong paggaya sa mga tauhang iyon ay malayong malayo pa rin sa akin,” sagot ni Ariel.

“Dahil may dalawang uri ng aklat, yung isang galing sa kathang isip ng manunulat yung isa ay galing sa kanyang sariling karanasan. Parang sa buhay ng tao may dalawang aspeto, isang realidad o katotohanan at isang panaginip o isang pantasya. Kahit ano sa dalawang ito ang piliin mo sa huli pareho kang may matutunang mahalagang bagay. Katulad ang “ang pananaginip ay nakalaan lamang sa taong nakapikit para wala siyang ibang makita kundi ang ganda lang ng kanyang paligid. At realidad naman na nakalaan para sa mga taong nakadilat para makita niya ang totoong bagay sa kanyang buhay na malayo sa kanyang inaasahan,” ang sagot ko naman.

“Tama ka doon, marahil nga ay mas maganda kung pero tayong mananatili sa realidad. Ikaw? Nakita mo na ba kung ilang taon pa ang itatagal mo dito?” tanong niya

Nagkibit balikat ako, "hindi ko alam."

"Wala kang gagawin?" tanong niya sa akin.

"Maghihintay pa rin, hindi naman ako nawawalan ng pag-asa Ariel. Ikaw? Anong nasa isip?" tanong ko naman.

"Ako? Gusto kong lumabas, gusto kong maging malaya na parang katulad ng ibon na iyon," ang wika niya sabay turo sa ibon nalumilipad sa malamlam na ulap.

"Magagawa natin iyan ng magkasama diba? Tayong dalawa ay walang iwanan, ikaw lang yung naiisang pamilya ko. Pagnakalaya na tayong dalawa ay magtatayo ako ng isang magandang bahay tayo doon tayo titira kasama ang mga pamilya natin. Mayroon kang isang magandang silid doon sa ikalawang palapag at nakaharap ito sa magandang paglubog ng sikat ng araw sa kalangitan. Parang ganito rin sa atin ngayon. Basta pangako mo sa akin na magpapakatatag ka," ang wika ko sabay yakap sa kanya.

"At ipangako mo rin sa akin na kahit anong mangyari ay huwag kang susuko sa buhay okay? Kahit gaano pa ito kasakit at kabigat ang dagok na dumating sa buhay mo. "Heto, tanggapin mo ang kwintas na ito. Bigay iyan sa akin ng tatay ko bago siya lumisan," ang wika niya sabay hubad sa kanyang gintong kwintas na may pendant na pakpak ng ibon.

"Teka hindi ko ito matatanggap, ano ka ba," ang pagtanggi ko pero siya mismo ang nagkabit nito sa aking leeg. "Iyan simbolo na minsan ay mayroon Ariel na dumating sa buhay mo, ingatan mo ito at tuwing nalulungkot ka ay lagi mo lang titingnan at maiisip mong kasama mo ako parati," ang tugon niya habang nakangiti.

"Salamat Ariel, isa kang tunay na kapatid. Basta ha, iwasan mo na yung makikisama kay Judda, gago iyon at baka pagtripan ka pa," ang biro ko pa.

Natawa siya at inakbayan ako. Sabay naming pinanood ang magandang pagsikat ng buwan sa kalangitan. Noong mga sandali iyon ay parang may kakaiba kay Ariel para bang pinaparamdam niya sa akin na aalis siya at lalayo sa akin. Gusto ko man siyang biruin ay hindi ko na ginawa, marahil nagiging emosyonal lamang siya dahil ngayon lang kami halos nagkausap ng malalim at masinsinan.

KINABUKASAN.

Pagputok ng haring araw ay isang nakakagimbal na balita ang lumukob sa buong bilangguan. Dahil kaninang alas 2:30 daw ng umaga habang kami ay mahimbing na natutulog ay nagtangkang tumakas ang 15 preso sa kabilang ibayo, doon sa kampo nila Judda at nagkaroon ng engkwentro doon sa labas.

Ilan sa mga napatay na tumakas ay si Judda at kanyang 6 na galamay. Kabilang rin sa 15 bangkay na nakaratay sahig ay sina Aron at Ariel kasama ang ilang mga baguhan.

Itutuloy.