วูบหนึ่งหญิงสาวนึกถึงบิดามารดาผู้ให้กำเนิด เธอไม่เคยทำแบบนี้กับท่านเลย นอกจากจะพูดไม่ดีกับท่าน เธอกำลังคิดอะไรหลายอย่าง บอกตัวเองว่าเธอไม่ผิด ท่านเลี้ยงเธอมาแบบนี้เอง เธอเป็นแบบนี้มานานแล้ว ใครรับได้ก็รับไป รับไม่ได้ก็ช่าง ทิฐิทำให้เธอสลัดความรู้สึกไม่ดีทิ้งไปก่อนมุ่งหน้าเดินกลับบ้าน
“กลับมาแล้วเหรอคะ คุณทานอะไรแล้วหรือยัง” บัวผันเอ่ยถามวิธาดา
“ยังเลยค่ะ มีอะไรทานบ้างคะ” เธอพูดเสียงอ่อนลง รู้ตัวเองว่าหากพูดเสียงแข็งใส่คนอื่นๆ ทั้งๆ ที่เราต้องการความช่วยเหลือ นอกจากเธอจะไม่ได้รับความช่วยเหลือแล้ว ยังเป็นที่รังเกียจอีกด้วย
ปกติเธอไม่ได้ต้องการให้ใครมารัก แต่เธออยู่ที่นี่ ต้องเรียนรู้ที่จะอ่อนลงบ้างบางครั้ง แต่ไม่ได้หมายความว่าเธออ่อนแอ
“มีหลายอย่างค่ะ ป้าทำเผื่อไว้ เผื่อคุณหิว”
“แล้วเจ้านายของป้าล่ะ” หญิงสาวถามแล้วก็เสเดินไปในครัว แต่เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“คุณธัญญ์บอกว่าไม่ได้กลับมาทา
