และในที่สุดเธอก็ยอมควักเงินสดสองร้อยเป็นค่าติดรถมากับหมอรวิกร ไปที่เดียวกันแท้ๆ ยังคิดค่าติดรถมาด้วย หมออะไรแล้งน้ำใจจริงๆ
ระหว่างทางไปโรงพยาบาลรถค่อนข้างติดเล็กน้อย หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา และรถหรูของไรอันก็ขับต่อไป
บรรยากาศภายในรถเงียบไปครู่หนึ่ง มีญ่านั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งไถหน้าจอโทรศัพท์ ส่วนอีกข้างถือแก้วกาแฟที่เพิ่งซื้อติดมือมา
เอี๊ยด!
“อ๊ะ!” เธออุทานร้องเสียงหลง จู่ๆ หมอรวิกรก็เบรกกะทันหันจนเธอแทบหัวทิ่ม เธอหันไปมองเขาอย่างไม่พอใจ
“ขับอะไรของหมอเนี่ย!”
“คนวิ่งตัดหน้า”
เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองนอกกระจก และก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเพิ่งวิ่งข้ามถนนตัดหน้ารถไปจริงๆ เธอชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าที่แสดงความไม่พอใจเมื่อครู่ค่อยๆ อ่อนลง
“มีญ่าไม่รู้นิคะว่ามีคนวิ่งตัดหน้า”
“มัวแต่เล่นโทรศัพท์จะไปเห็นอะไร” เขาพูดเสียงเรียบ สายตายังคงจับจ้องถนนเบื้องหน้า ส่วนเด็กนั่นก็เงียบ
