เขานั่งมองประตูที่เพิ่งปิดลง เด็กนั่นแสบใช่ย่อย คงกะเอาคืนเรื่องที่เขาเก็บค่าติดรถมาด้วย เขาถอนหายใจหนักๆ สายตามองขนมที่วางบนโต๊ะ นั่งคิดนานสองนานว่าจะเอาทิ้งดีไหมเพราะไม่ชอบกินขนม กำลังโยนลงถังขยะก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน
ครืด ครืด
เบอร์ที่โชว์หลาบนหน้าจอทำให้รู้ว่าคนเป็นพ่อโทรมา เขาวางขนมลงแล้วคว้าโทรศัพท์มากดรับสาย
“ครับพ่อ”
(ตอนนี้ว่างไหมไรอัน ภรรยาของเซอร์เวย์ป่วย แกเข้าไปที่บ้านเขาหน่อยนะ)
“ได้ครับพ่อ”
(หนูมีญ่าก็ศึกษาดูงานที่โรงพยาบาลใช่ไหม ฝากบอกหนูมีญ่าหน่อยนะ พอดีเซอร์เวย์บอกว่าโทรหาลูกสาวไม่ติด)
“ครับ” เขาวางสายจากคุณพ่อหยัดกายขึ้นเต็มความสูงเดินออกไปจากห้องทำงาน
เมื่อก่อนพ่อเป็นหมอประจำตระกูลคุณลุงเซอร์เวย์ แต่พอเขาเป็นหมอเต็มตัวจึงให้เข้ามารับหน้าที่ตรงนี้แทน ส่วนพ่อเกษียณอยู่บ้านคอยเป็นที่ปรึกษาให้เขา
เขาเดินออกมาก็เห็นมีญ่ากำลังยืนช่วยงานนิดอยู่อ
