มีญ่ากลับมานั่งที่มุมหนึ่งของห้องพักพยาบาล สายตาจ้องเอกสารที่เพิ่งถูกโยนกระจายไปเมื่อครู่ด้วยความรู้สึกอัดอั้นในใจ เธอเม้มริมฝีปากแน่น กัดฟันไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาแต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความน้อยใจ
เธอพยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว แต่ทำไมหมอรวิกรถึงต้องพูดจาดูถูกกันขนาดนั้น…
“ยังไม่กลับอีกเหรอมีญ่า” เสียงของนิดเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ปกตินี่เป็นเวลาเลิกงานของมีญ่าแต่กลับยังเห็นนั่งทำงายอยู่
“ยังค่ะพี่นิด”
“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมตาดูแดงๆ”
“ไม่มีอะไรค่ะพี่นิด” เธอส่ายหน้าแล้วพยายามฝืนยิ้ม
“ไม่มีได้ไง หน้าเราดูเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้วเนี่ย”
“ก็แค่…ต้องทำสรุปใหม่ค่ะ”
“อ้าว ไหนบอกว่าส่งแล้วไง?”
“หมอรวิกรบอกว่ามีญ่าทำผิดเยอะ เลยต้องแก้ใหม่”
พี่นิดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจแล้วส่ายหน้า
“หมอก็เป็นแบบนี้แหละ จริงจังกับทุกเรื่อง บางครั้งก็พูดตรงเกินไป”
เธอพยักหน้าเบาๆ เธอรู้เขาเป็นคนแบบนั้น แต่
