เมื่อคิดถึงบทรักบทพิศวาสเร่าร้อนที่เขากับเธอกระทำต่อกัน แก้มสาวที่แดงเพราะพิษไข้ก็แดงปลั่งขึ้นมาได้อีก คำบอกรักและเรียกพร่ากระเส่าที่เรียกหาแต่เธอยังดังก้องอยู่ในหู เมี่ยงคำยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอจับชายกระโปรงบิดไปมาขวยเขิน
“หนูเมี่ยงนอนพักผ่อนดีกว่านะ จะได้หายไข้เร็ว ๆ” ป้าสร้อยบอกเด็กสาวด้วยความหวังดี นางช่วยพยุงเมียเด็กของเจ้านายไปที่เตียง พอเมี่ยงคำเอนตัวลงนอน นางก็จัดแจงดึงผ้าห่มมาคลุมให้
“นอนซะเถอะ ค่ำ ๆ กำนันก็คงกลับมา ป้าขออวยพรให้หนูเมี่ยงมีความสุขในชีวิตคู่นะจ๊ะ”
“ขอบคุณนะจ๊ะป้าสร้อย” เมี่ยงคำยิ้มให้ผู้สูงวัย
พอป้าสร้อยออกไปจากห้อง เธอก็หลับไปอย่างรวดเร็วเพราะพิษไข้และความอ่อนเพลีย
“สรุปว่าเสี่ยจะไม่ยอมรับใช่ไหมว่าส่งคนไปดักทำร้ายเมี่ยง”
“ทำไมอั๊วต้องทำแบบนั้นด้วยเล่า” คนถูกถามตอบพร้อมกับเสหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ เสี่ยน้อยไม่กล้าสบตาคมกริบ และพอเหลือบตามองไปรอบ ๆ ก็ยิ่งหวาดหวั่
