การปรากฏตัวของไทเกอร์ทำเอาฉันชะงักไปเล็กน้อย มันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญธรรมดา แต่เป็นความประหลาดใจที่มาพร้อมกับคำถามมากมายในหัว
แต่เมื่อฉันเริ่มสังเกตที่ใบหน้าของผู้ชายสองคนตรงหน้า… ความแปลกใจก็ค่อย ๆ จางลง
เพราะถึงแม้จะไม่ได้เหมือนกันแบบแฝด แต่เค้าหน้าบางอย่างกลับซ้อนทับกันอย่างประหลาด
ดวงตาเรียวคม จมูกโด่งจัด และเส้นกรามที่ดูเด็ดขาด… ใช่ มันมีบางอย่างในใบหน้าทั้งสอง ที่เหมือนกันมากกว่าที่ฉันเคยสังเกต
แต่ถ้าไทเกอร์คือคนที่ฉันเคยคิดว่านิ่งแล้ว… พี่ไทก้า ก็คือนิ่งระดับน้ำแข็งขั้วโลก
นิ่งจนฉันไม่กล้ามั่นใจเลยว่า…สิ่งที่เขาคิดอยู่ตอนนี้ คือความสงสัย ความสนใจ หรืออะไรที่ลึกกว่านั้น
“สรุปมึงมาทำไม เอาดี ๆ ดิ อย่าติดกวนตีน”
เสียงของไทเกอร์แข็งขึ้นชัดเจน แววตาเย็นจัดจนต่างจากปกติ
แต่พี่ไทก้าไม่ตอบอะไรทันที
เขากลับยื่นแขนมาโอบเอวฉันแน่นขึ้นราวกับจะท้าทายต่อหน้าต่อตาไทเกอร์
“ก็แค่มาเที่ยว…
