หลังจากปลอบใจกันอยู่พักหนึ่ง เฟิงซีก็คะยั้นคะยอให้คนน้องกินข้าว แม้นางจะทานไปเล็กน้อย ทว่าก็ดีกว่าไม่กินเลย ก่อนที่เขาจะพาคนน้องออกจากจวน โดยมีกู้ฮูหยินยืนมองบุตรทั้งสองรวมถึงคนสนิทจนลับตาไป
“สงสารแม่นางซือซือนะเจ้าคะ หากเป็นจริงเช่นที่คุณชายเอ่ย ที่ว่านางเติบโตอยู่อีกยุค สตรีผู้นี้ก็น่าเวทนายิ่งนัก จากบ้านเมืองไปอยู่ไกลโพ้น พอกลับมาก็เสียแม่ไปอีก จากนี้คงไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว” แม่นมกุ้ยเอ่ยเสียงเศร้า
“นางไม่ควรเข้ามาในชีวิตเฟิงซีตั้งแต่แรก หากพบรักกับองครักษ์คนใดคนหนึ่งของบุตรข้า ข้าก็คงไม่กีดขวางเช่นนี้ สกุลกู้จะมาพบจุดจบเช่นนี้ไม่ได้” น้ำเสียงของนายหญิงจวนเศร้าหม่นไม่แพ้กัน ใช่ว่านางอยากจะทำเช่นนี้ ทว่าเพื่อวงค์ตระกูลจำต้องกลายเป็นคนใจดำอย่างเลี่ยงไม่ได้ คงต้องหวังให้ทุกอย่างสำเร็จ จะได้ไม่ต้องเกิดความสูญเสียให้นางต้องทุกข์ใจ
นอกเมือง ยามซื่อ [09:00-10:59]
คนสนิทของเฟิงซีและหมิงซีกำลั
