เสียงสะอื้นยังคงดังอย่างต่อเนื่องภายในห้องโถงของเรือนหลัง ทำเอาผู้ที่แอบยืนฟังอยู่เศร้าใจตามไปด้วย
“ท่านแม่ กลับกันเถอะขอรับ เรื่องนี้ให้พี่รองจัดการเองเถอะ อย่างที่เขาบอก ให้คิดเสียว่าพี่รองไปทำศึกเช่นแต่ก่อน สองสามปีกลับบ้านที เป็นเช่นนี้ท่านก็ยังมีลูกชายสองคนเช่นเดิม หากท่านยังยืนกรานจะแยกทั้งสองออกจากกัน ลูกเกรงว่าพี่รองจะคิดทำการใหญ่ พาซือซือหนีหายไปเลยนะขอรับ” หมิงซีแนะมารดา เพราะรู้ว่าอย่างไรเสียเฟิงซีก็ไม่มีทางทิ้งคนรักไว้ลำพังเป็นแน่
“แม่ปล่อย แล้วเจ้าคิดหรือว่าไทเฮาจะทรงยอม เจ้าก็รู้ว่านางห่วงสกุลกู้เพียงใด มีหรือจะยอมรับซือซือเข้าสกุล ต่อให้พี่รองเจ้าถอดยศแม่ทัพไปเป็นคนธรรมดา แต่อย่างไรเสียเลือดเนื้อเขาก็เป็นคนสกุลกู้ ราษฎรทั่วแคว้นต่างก็รู้กันทั้งนั้น ข้อนี้เจ้าคิดว่ามันจะหลีกเลี่ยงได้หรือ หากไม่แยกจากกัน ก็มีแต่จะตายทั้งคู่” ถ้อยคำของกู้ฮูหยินไม่ผิดเลย
หากบุตรชายเป็นเพียงขุ
