สองวันผ่านไป ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อย ทหารฝ่ายศัตรูถูกส่งกลับแคว้น บางคนหันกลับมาโค้งคำนับที่ไว้ชีวิตพวกตน ทั้งที่ก่อนนั้นพวกเขาเข่นฆ่าคนแคว้นอันไปมาก เพราะย่ามใจว่าตนนั้นมีอาวุธร้ายในมือ
“ท่านแม่ทัพไม่น่าปล่อยพวกมันไปเลย ไม่รู้วันไหนมันจะแว้งกัดพวกเราอีก” พลทหารนายหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อนึกถึงวันที่ได้รับคำสั่งปล่อยตัวคนแคว้นต้าเว่ย
“ข้ากลับคิดว่าดีเสียอีก พวกมันทำชั่ว ก็ใช่ว่าเราจะต้องชั่วเหมือนพวกมันนี่ ฆ่ากันไปฆ่ากันมาก็มีแต่จะเพิ่มแค้น แล้วเมื่อใดที่เราจะได้อยู่อย่างสงบเสียที”
“ใช่ข้าเห็นด้วยกับเจ้า ไม่มีศึกเราจะได้หาเมียมีลูกมีครอบครัวไม่ดีหรือ ข้าเห็นท่านแม่ทัพยิ้มทั้งวัน ข้าล่ะอยากมีบ้างจริง ๆ” อีกคนเอ่ยสำทับคำ พร้อมกับหันไปมองผู้ที่ตนเอ่ยถึง ซึ่งกำลังประคองฮูหยินตัวน้อยขึ้นรถม้า
“หากข้ามีวาสนา มีภรรยางามเช่นนี้ ข้าคงตั้งไว้บนหิ้ง บูชานางเช้าเย็นเป็นแน่” เสียงกล่าวราวกับคนละเมอเพ
