ห้าวันผ่านไป ในจวนสกุลกู้ก็ยังคึกคักเช่นเดิม องค์หญิงหรูหลินยังคงมาที่นี่ทุกวัน จนบางทีบ่าวไพร่ในจวนก็อดสงสัยไม่ได้ เหตุใดพระนางถึงได้เอ็นดูฮูหยินน้อยนัก ขนาดคนเป็นมารดาแท้ ๆ ยังไม่ค่อยเข้าหาบุตรสาว แม้แต่กอดหรือพูดคุยกันให้เห็นก็ยังไม่มี
ทว่าใครกันจะกล้าเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากได้ยินถึงหูมีหวังหัวได้หลุดออกจากบ่าเป็นแน่ ทุกคนจึงปล่อยทิ้งไม่เก็บมาใส่ใจ คิดว่าพระนางคงรักและเมตตาบุตรของคนสนิทมากกว่า เพราะซือซือนั้นอัธยาศัยดี น่ารักคุยเก่ง
“เฟิงซีเจ้าได้ข่าวน้องบ้างหรือไม่” กู้ฮูหยินเอ่ยถามบุตรชายหลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว
“เห็นว่าสืบหาแหล่งที่ซ่อนได้แล้วขอรับ ลูกให้ลู่ถงและจางเหวิ่นตามไปช่วยอีกแรง เกรงว่าเหวิ่นจงเป่าจะมีคนช่วยให้ที่หลบซ่อน ถึงได้ตามหาตัวยากเช่นนี้”
ความกังวลของกู้ฮูหยินจึงเบาลง ซือซือได้แต่มองอย่างเห็นใจหัวอกคนเป็นแม่ คงห่วงพะวงเรื่องลูกมาก แต่ละคนทำหน้าที่เสี่ยงอ
